En ineens was het september. De kalender werd omgedraaid en meteen sloeg ook het weer om. Het teken van boven was duidelijk: de zomer zit erop, de herfst is in aantocht. En daar waar ik er in augustus nog niet aan moet denken dat het een maand later toch echt langzaam voorbij is met de lange zomeravonden, leek het dit keer alsof ook bij mij de knop om ging. Het wordt herfst! En ik heb er zin in!
Natuurlijk, de zomer is heerlijk. Zon, lome ochtenden, zwoele zomeravonden, terrasjes, biertjes. Maar als er gekozen kan worden tussen sprintjes trekken of sangria slurpen, dan is de keuze bij een graad of 30 toch vaak al snel gemaakt. Het moge dan ook geen verrassing zijn dat in de maanden juli en augustus vrij weinig gelopen werd. Ja, gewandeld, dat werd er volop. Maar echt fatsoenlijk een beetje tempo maken, bos struinen, heuveltjes pikken en asfalt dreunen? Mwah.
En op zich was dit ook niet erg, met alle kilometers die de maanden ervoor waren gemaakt. Rust is immers ook training en iemand moet die sangria drinken. Maar ik merkte wel dat ik er tegelijkertijd een beetje onrustig van werd. Ik had zin om weer zin te hebben, maar zonder een doel aan de horizon, is jezelf motiveren toch altijd net een stukje lastiger.
Dus gaf ik mijzelf een schop onder mijn kont en schreef me weer eens in voor een trail. De N70 Trail in Nijmegen. Zwaar en prachtig waren de woorden die ik daarover had gehoord. Ik voegde er zelf nog ‘gezellig’ aan toe en haalde mijn zusje over met me mee te gaan. Immers, gedeelde smart is halve smart en gedeeld plezier is dubbel plezier.
En daar, ergens halverwege die route, gebeurde het: terwijl ik keihard van een afdaling naar beneden racete met een dikke glimlach op mijn gezicht, hervond ik de loper in mij. De dag ervoor was het nog dertig graden geweest, maar vandaag was de temperatuur tien graden gezakt. Het was droog, bewolkt en met een beetje fantasie kon ik de herfst al ruiken. En potjandorie wat had ik daar ineens zin in!
Die zin werd nog groter toen de dag erna de inschrijving voor de Veluwe Winter Trekking van Mudsweattrails werd geopend. Ik geloof dat het mij 5 minuten kostte om tot het besluit te komen me hiervoor in te schrijven. Dat ik nog nooit zelfstandig met GPS heb gelopen en van huis uit géén kampeerder ben, dat was ik voor het gemak meteen vergeten. Twee dagen lang buiten spelen in de winter in de kou? Ja graag!
Want ineens heb ik er zin in. Wolkjes uit mijn mond, met rode blosjes thuiskomen, opwarmen in bad en dan moe maar voldaan een winterbiertje. Trailen in de zomer is leuk, maar trailen in de herfst…dat is pas hoe het hoort te zijn!
En om het vakantiegevoel toch een beetje vast te houden, rijden we dit weekend spontaan naar de Eifel. Herfstkleuren en winterwolkjes zullen we nog niet tegenkomen, maar met een graadje of 16 slinger ik mijn herfstzin vast aan!
Mijn Eerste Marathon 