Mijn Eerste Marathon

‘Je had géén hardloopschoenen mee? Maar dan heb je dus ook 3 weken niets op STRAVA gezet?!’

Het is half januari en vers terug uit het verre Taiwan, hobbel ik mijn wekelijkse duurloopje weer mee met de triatlonclub. Terwijl we al hijgend heuvel op lopen, vertel ik honderduit over mijn vakantie. Van het proeven van stinky tofu (wat minder erg smaakt dan dat het ruikt) tot het snorkelen met reuzenschildpadden. Het enige dat ik 3 weken lang niet heb gedaan: hardlopen.

‘Oh, dat zou ik echt niet kunnen! Ik bedoel, drie, DRIE weken zónder je hardloopschoenen?!’

Dat ik niet eens STRAVA heb om me zorgen te maken over mijn statistieken, daarover houd ik maar wijselijk mijn mond. Dat mijn kilometerteller aan het einde van januari slechts op een luttele 61 kilometer blijft hangen, daarover maak ik mij allerminst zorgen. Ik vind hardlopen heerlijk en zou het in mijn dagelijks leven niet willen missen, maar juist daarom is het zo goed om er in ieder geval één keer per jaar even voor een wat langere tijd afstand van te doen. Ja, je wordt het er zeker niet sneller van. En ja, je moet inderdaad weer even een beetje opbouwen. Maar dat weegt niet op tegen het feit dat je na die 3 weken wél met uitgeruste benen terugkomt en dat kleine sluimerende pijntjes als sneeuw voor zon zijn verdwenen. Eén stapje terug, om weer 3 stappen voorwaarts te maken.

Maar voorwaarts waar naartoe?

Dat is wel een vraag die mij tijdens de vakantie bezighield. Want wat als je die 100 kilometer hebt volbracht? What’s next?Wat moet ik dan doen om mijzelf te bewijzen? En móet ik mijzelf eigenlijk wel bewijzen? Waarom? Voor wie? Heb ik daar eigenlijk überhaupt wel zin in?

Met een mede-ultraloopster had ik het over het feit dat ik een gratis startbewijs heb gewonnen voor Drenthe dit jaar, maar dat hier nu een NK wordt gehouden en ik eigenlijk helemaal geen zin heb om me daarin te storten. Juist het ongedwongen lopen en mijn eigen ding kunnen doen, dát is waar ik blij van word. Hoe meer ik de druk van podium en PR’s van me afgooi, hoe beter ik loop. Bovendien zijn de mooiste herinneringen niet die cijfers en die medailles, maar de momenten. De hardloopreizen met Sjoerd naast mij op de fiets. Dat is toch wel echt ultieme vrijheid: je per voet verplaatsen van de één naar de andere plek.

Plezier hebben.

Ja, daar heb ik zin in. Dingen doen omdat ik ze wil doen. Niet omdat het harder, beter, verder, sneller is, maar omdat er een avontuur in schuilt waar ik bij voorbaat al blij van word.

Dus zegde ik nog in de vakantie mijn inschrijving voor de 50 mijl van de Sallandtrail op en verruilde deze voor een startplek bij de Galgenberg marathon in mijn eigen achtertuin. Een loop die al een paar jaar op mijn lijstje staat, maar er door andere zaken steeds niet van kwam. Immers, waarom jezelf uitsloven voor 80 kilometer als je ook voor de helft evenveel plezier kan hebben?

In het kader van plezier schreef ik mijzelf tevens in voor de Triathloon. Een wedstrijd die bestaat uit 5 kilometer lopen, 25 kilometer mountainbiken en 2 kilometer kajakken. Dat aan dit tweede onderdeel nog fiks gewerkt moet worden (als in: wanneer zat ik ook alweer voor het laatst op mijn mtb?) en ik over dat kajakken maar niet eens zal beginnen, dat maakt niet uit. Avontuur mensen, avontuur!

En voor wie nu denkt ‘maar Sanne, ga je dan helemaal geen grootse gekke uitspattingen meer doen?’. Wees gerust. Naast de geplande ‘Grand Northern Oerol Trail’ (#GNOT) in juni, borrelt er stiekem nog iets anders. Een plan, een idee, ontstaan bij een biertje (daar waar de betere plannen altijd gemaakt worden). Veel meer kan ik er nog niet over zeggen, maar wel dat het een flinke uitdaging gaat worden en ik hoop dat er veel bier bij de finish wacht.

En mocht ik me ondertussen vervelen, dan kan ik me altijd nog last minute inschrijven voor een marathon. Zoals gisteren, bij de Two Rivers. Gewoon, omdat ik er zin in had.