Mijn Eerste Marathon

Was het de warmte? Het ieder weekend werken en geen zin hebben om nóg vroeger op te staan voor een duurloop? Was het nog meer warmte? De herstelmodus die eigenlijk wel lekker relaxed voelde? Was het die godvergeten warmte-die-maar-niet-ophield-met-zweet-tot-in-je-bilnaad-zonder-dat-je-ook-maar-één-stap-had-gezet? Of het feit dat 2018 al best een aaneenschakeling van buitengewone onvergetelijke en lange avonturen was geweest?

Wat het ook was en hoe het ook zij, de afgelopen paar weken was ik er wel even een beetje klaar mee. Ik wilde wel, maar had eigenlijk geen zin. Ik had wel zin om zin te hebben, maar had ondertussen nóg meer zin in lekker biertjes drinken op de Parade, rondjes te draaien in de zweefmolen en – vooruit – het zweet tot in mijn bilnaad te dansen in de silent disco.

En dat deed ik dus ook.
En hoewel ik ook liep, ging dat lopen niet van harte.
Waar ook helemaal niks mis mee is (had ik al gezegd dat het warm was?), afgezien van het feit dat ik vorig jaar eigenlijk had besloten dat het voor dit jaar nog niet klaar was. Dat ik vorig jaar na die ene finish had bedacht: ‘Maar als ik dít kan, dan kan ik dát ook.’

Pipi Langkous en haar plannen.

Maar wat als je je dan ineens gaat afvragen of je het nog wel moet doen? Of je het wel kan? Of je het wel wíl? Of het misschien niet gewoon wel even allemaal mooi is geweest voor dit jaar? De handdoek in de ring en laten staan die banaan.

Maar toen kwam daar die regenbui met die temperatuurdaling. Het einde in zicht van de weekend-werk-activiteiten. Dat onverwachte loopje waarop het ineens tóch weer lekker ging. Het idee om niet alleen en eenzaam alle duurlopen af te werpen, maar de vruchten te plukken van alle leuke trails die de komende weken de kalender passeren.

Als een wolk voor de zon, begon met ieder graadje minder mijn eigen vuurtje hoger te laaien. Want het zou natuurlijk wel heel erg gaaf zijn als… En als ik nu niet doorzet zou ik niet weten of…

Niet tegen willens of wetens. Niet ten koste van alles. Maar omdat ik er (weer) zin in heb. Zin in die laatste uitdaging. Zin om dat zaadje dat vorig jaar werd geplant te oogsten. Ongeacht of het gaat lukken of niet. Liever op die datum weten dat ik er toch voor ben gegaan, dan dat ik hem met een knagend gevoel laat passeren.

Zaterdag 20 oktober.
06.00 ’s ochtends.
102 kilometer.
Indian Summer Ultra.

En als het nou qua temperatuur ook gewoon écht indian summer wordt en blijft, dan is Pipi helemaal uit haar dippie.