Mijn Eerste Marathon

Of ik wel goed bij mijn hoofd was, riep de meneer mij toe. Een meisje, zomaar alleen, hardlopend in het bos. Dat is vragen om problemen. Of nee, dat is vragen om aanranding. Wat dacht ik wel niet. En nee, ik hoefde van hem niet te verwachten dat hij mij zou komen helpen. Als ik dan toch echt aangerand wilde worden, dan mocht ik dat lekker zelf oplossen.

Het klinkt als een slechte grap, maar het is me gisterochtend toch echt overkomen. Nee, niet die aanranding, hoewel je het psychologisch gezien wel bijna zo zou kunnen noemen. Aangetast. Geschonden in mijn recht om als vrouw alleen een rondje te mogen hardlopen in het bos. Op klaarlichte dag nota bene.

Nooit eerder heb ik me al hardlopend in het bos onveilig gevoeld. Nooit.
Tot deze ochtend, waarop die ene bewuste man mij juist door die onvriendelijke waarschuwing, ineens positioneerde van vrije blije loper naar potentieel slachtoffer en doelwit. Ik mag hier niet alleen lopen en als ik dat toch doe, dan zijn alle nare gevolgen mijn eigen blije schuld.

En nee, natuurlijk ben ik niet zo naïef om te denken dat er nooit erge dingen kunnen gebeuren. Dat een klootzak in een klein hoekje zit. Dat er meer vrije blije meisjes zijn geweest die ook hebben gedacht dat ze konden gaan waar ze wilden, maar nooit zijn teruggekeerd.
Maar dat betekent niet dat dit de maatstaf mag zijn. Dat dit het uitgangspunt is voor meisjes, vrouwen of wie dan ook om nooit meer alleen in het bos te zijn. Of ’s avonds op straat. Of ergens op reis.

Hardlopen in het bos staat voor mij gelijk aan vrijheid. Aan even alleen zijn. Samen met de natuur.

En ja, in mijn wereld kan dit. In mijn wereld mag dit.
In mijn wereld regeert geen angst, maar zeg ik iedere voorbijganger netje gedag.
Net zoals ik jou gedag zei. In mijn wereld.
Dus pas maar op. Daar in jouw wereld.
Ik liep dan misschien alleen. Maar jij ook.
En ik liep ik net een tandje harder.