Mijn Eerste Marathon

Ik zou mijzelf niet echt als een bijgelovig persoon bestempelen.
Of een gelovig persoon in algemene zin.
Nuchterheid is my middle name en als het op hardlopen aankomt geloof ik dat het vooral een combinatie is van training, vorm van dag en een stukje geluk (of pech) met dingen die je toch niet in de hand hebt.

Voor mij dus geen vaste wedstrijd-onderbroek of een paar gelukssokken. Sterker nog, daar waar ik dagen van tevoren bij mensen altijd netjes foto’s van outfits voorbij zie komen, twijfel ik vaak de ochtend voor de wedstrijd nog over welke sport-bh en of ik nou wel of niet die korte of lange broek aan zal trekken.

Nu laat Rotterdam komende zondag weinig ruimte over voor keuzestress qua kleding (als ik bijgelovig was zou ik zeggen dat de marathon Rotterdam en de lente ooit samen een pact hebben gesloten dat de eerste échte warme lente-dag altijd op precies díe dag valt). Maar kledingstress of niet, ik zal niet snel in paniek raken als ik op de wedstrijddag niet mijn favoriete haarband bij me heb.

En toch, toch…kom ik erachter dat ook ik de afgelopen jaren steeds meer ‘rituelen’ ben gaan ontwikkelen. Kleine dingen die wellicht niet heel veel verschil lijken te maken, maar nu ze het toch een paar keer wél gedaan hebben, langzaam tot mijn voorbereidingsrepertoire zijn gaan behoren. En of het nu tussen mijn oren zit of niet, als het niet schaadt, kun je er net zo goed op gokken dat het wel baat.

Zo ligt er op dit moment op het aanrecht een gigantische watermeloen. Sinds ik ooit in het Hardloperskookboek heb gelezen dat watermeloen ongeveer hetzelfde effect heeft als bietensap (maar dan zonder grafsmaak), start ik mijn pre-marathonweek iedere ochtend met een zelfgemaakte watermeloencocktail. Zonder alcohol uiteraard, want ook dat laat ik een week van tevoren staan. Niet dat ik normaal extreem veel drink en ook niet omdat dat ene biertje wellicht wel het verschil kan maken (ik heb ooit een 10 kilometer PR gelopen na een bockbier-festival). Maar gewon, omdat het tussen mijn oren zit. Een marathon lopen is een week niet drinken. Met uitzondering van alcoholvrije weizen, want dat is dan wél weer hele goede sportdrank!

En bijgeloof of niet, maar mijn laatste duurloop voor de marathon is altijd de symbolische 14 kilometer. Loop je met gemak één derde van de afstand? Dan loop je de rest van de kilometers op de dag van de marathon ook uit.

Wat betreft het laatste avondmaal ben ik nog niet echt ‘ritueel vast’ en switcht het nog wel eens tussen pasta of pannenkoeken (met appelstroop!), maar wat ontbijt betreft houd ik mij aan een vast succes-recept: overnight oats met banaan, cacao en rozijnen. Al moet ik het zelf al geprepareerd meenemen (zoals tijdens mijn eerdere marathons in Duitsland of mijn eerste ultra in de Ardennen).

Tot slot heb ik in mijn hoofd altijd een stemmetje met een tijd. Een stemmetje dat in mij gelooft en waar ik – om mijzelf voor teleurstellingen te behoeden – niet te hard naar luister, maar bijgeloof-technisch toch al fluisterend met mij meeneem. Immers, je kan die wedstrijd-onderbroek natuurlijk ook gewoon niet aantrekken, maar als ie toch schoon in je onderbroeken-la ligt, waarom zou je je billen dan aan iets anders toevertrouwen?