Mijn Eerste Marathon

Wie mijn blog de afgelopen weken heeft gevolgd zou denken dat mijn hardlopende leven op dit moment vooral bestaat uit spontane plannen, tutu-runs, oma-avonturen en ultra-trail-uitdagingen. En ik geef je geen ongelijk. Terwijl voor de meeste mensen de laatste weken voor de marathon zenuwslopend zijn en de plaatjes ‘Keep Calm, it’s almost marathonday’ je op Facebook om de oren vliegen, had ik gistermiddag nietsvermoedend even een realitycheck.  Kwestie van je agenda doorbladeren en zien: over 3 weken is het marathonday!

En nee, natuurlijk was ik het niet helemaal vergeten. Ik bedoel, duurloopjes van 25 kilometer zijn toch net iets anders dan die van 5 kilometer. En hoewel ik de dertigers bewaar voor mijn tocht naar oma, heb ik de afgelopen weken voor mijn doen toch de nodige kilometers gelopen, met maart-maand-totaal dat ik uiteindelijk afsloot met een luttele 256 kilometer.

Maar dat die marathon dus echt al over 3 weken is (als in: over 3 weken heb ik hem dus gewoon al gelopen en hobbel ik ergens in Hamburg met spierpijn naar een terras om een halve liter Weizen weg te tikken), dat zag ik toch even niet aankomen.

En het gekke is, dat ik er ook buitengewoon kalm onder ben. Daar waar ik tijdens mijn eerste marathon alle moeite heb gedaan om er niet over te spreken, heb ik nu niet eens echt de behoefte om erover te praten. Ja, ik ga een marathon doen. Dus?

Niet dat ik het onderschat (ik zou niet durven!), maar gewoon…omdat ik nu eigenlijk wel weet dat ik het kan. En verder ook geen verwachtingen heb. Iets wat ik heel fijn vind, want dat was toch wel hetgeen waar ik bang voor was na dat – in mijn ogen – perfecte debuut. Als je eenmaal een geweldige race hebt gelopen en een goede tijd hebt neergezet, volgt toch al gauw het idee dat de volgende keer dan nóg beter, nóg mooier en nóg sneller moet. Maar het feit dat die eerste keer als zó mooi, zó fijn en zó snel was, maakt dat ik nu eigenlijk bij voorbaat al denk dat daar niks aan kan tippen en dat ik die magische tijd zeker nog niet ga verbeteren.

Dat klinkt misschien ‘verbitterd’, maar het voelt voor mij eigenlijk wel heerlijk nuchter. Ik ga een marathon lopen, wil er vooral heel erg van genieten en wat voor tijd er dan aan het einde op die klok staat…nou, dat zullen we vanzelf wel zien.

En nu denken jullie vast: ‘Ja ja, heel leuk en aardig allemaal Sanne, maar lazen wij niet onlangs een blog van een wedstrijd in Utrecht waar je toch heel anders dacht over tijden en cijfertjes?’ Klopt. Als een bus zelfs. Maar dat kwam omdat ik van tevoren eigenlijk al voor mijzelf had bepaald dat het harder kon en dus harder móest. En nu heb ik dat gevoel niet. Want 3.43.43 verbeteren? Nou, dan moet ik een goede dag hebben hoor! Ik zeg niet dat het kan, ik zeg niet dat ik het niet ga proberen, maar het belangrijkste is toch echt genieten. Want dat was wat Bremen zo magisch maakte…ik heb er oprecht van begin tot eind van genoten. En als ik maar een fractie van dat gevoel terug kan krijgen in Hamburg, dan ben ik al een heel gelukkig mens. Ongeacht of er 3:40 of 4:01 op de klok komt te staan.

Ik heb er dus vooral heel erg zin in. Een lang weekend naar Hamburg met leuke mensen (aka de Bremen-secret-mission-marathon-crew) en een stukje lopen en genieten door een mooie stad. Ineens ben ik blij dat mijn agenda mij hieraan herinnerd heeft. Want nu kan ik dus echt vol verwachting gaan aftellen!

Oja, en voordat ik nog meer vergeet! Komende zondag ben ik ook alvast wat marathonkriebels opsnuiven, want dan staat deze lousy Heldensupporter eindelijk weer eens langs de kant van een evenement: de Rotterdam Marathon. Ik heb mijn aanmoedigings-skills een beetje laten verwaarlozen de laatste tijd (waarvoor excuses), maar zondag ben ik er weer bij! Check zaterdagavond dit blogbericht voor de laatste update waar ik langs het parcours te vinden ben. Kick some asfalt en shake that bootie!