11 september 2016
Lief marathon dagboek,
Zou iedere soon-to-be-ontmaagde-marathonloper er last van hebben? Zo’n klein twijfelmoment? Zo’n gevoel van: heb-ik-wel-genoeg-getraind-en-ga-ik-die-42-kilometer-komma-195-meter-wel-halen?
Vorig weekend zat ik drie dagen in Boedapest. Het feit dat ik daar was met een vriendin om vooral veel bij te kletsen, lekker te eten en niet meer dan een lullig rugzakje aan handbagage mee mocht nemen, betekende dat ik drie dagen lang geen sportieve activiteiten beoefende (op fanatiek sightseëen en het glas heffen na dan). Dit vonden ik en mijn lijf op zich niet zo heel erg (rust schijnt immers ook training te zijn – heb ik ergens eens gelezen). Ware het niet dat mijn tijdlijn ondertussen uit elkaar spatte van allemaal andere marathonlopers die dat weekend de ene dertiger na de andere eruit knalden. Een afstand die ik in mijn voorbereiding niet eens heb opgenomen. En waarvoor ik gegronde redenen had. Dacht ik.
Want…’als ik’, ‘moest ik’, ‘zou ik’….
Hoe zeer ik ook achter mijn eigen aanpak sta en hoe goed ik me er ook bij voel, hoe dichter M-Day komt, hoe zenuwachtiger ik word. Of, hoe zenuwachtig al die andere lopers juist worden? Want eigenlijk, als ik er zo eens over nadenk, ben ik helemaal niet zo zenuwachtig. En eigenlijk, betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik dacht: waarom jou je 3 weken voor je marathon 35 kilometer lopen terwijl je die krachten ook voor de dag zelf kan sparen?
Zoveel lopers, zoveel aanpakken. Ik besloot dus niet bij de pakken neer te zitten, maar gewoon vol vertrouwen mijn eigen schema te blijven volgen en volop van mijn weekend ‘niks doen’ te genieten. Het bijkomende voordeel was dat ik na 3 dagen rust als een gereset zonnetje liep. Was een 12 kilometerloop enkele maanden terug nog een loopje in de categorie ‘duurloop’, nu tikte ik hem om 6:00 ’s ochtends gewoon voor het ontbijt weg in een tempo waar de vroege vogels jaloers op zouden zijn.
De week werd besloten met een halve marathon in delen: 10 kilometer alleen op asfalt en 11,1 kilometer met z’n tweeën op de trails. Een halve marathon op beoogd marathontempo (waarover later meer) wat mijn lijf verteerde als een warm bordje pap: het gleed er zonder moeite in.
En zo stond de teller aan het einde van de week alsnog op 53,1 kilometer. Over mijn ‘dertigersdillema’ heb ik mij inmiddels dus wel heen gezet. Het word tijd dat ik ontmaagd word. Over 3 weken gaat het gebeuren. Ik heb er het volste vertrouwen in!
Liefs,
Sanne
Mijn Eerste Marathon 