Mijn Eerste Marathon

“Ik heb eigenlijk niet meer zoveel te vertellen geloof ik.”

Het is zondagmiddag en ik zit te bedenken wat voor blog ik komende week weer eens wil schrijven. Ik ben net terug van 2 weken vakantie, waarin ik tussen het uitslapen, luieren en het kweken van een verslaving aan Duitse Riesling, maar liefst 9 hardlooptrainingen, 6 wandeluitjes en 2 zwembadsessies heb afgewerkt. Genoeg om over te schrijven dus, zou je zeggen, maar ik geloof dat de koek een beetje op is.

Ruim 3,5 jaar geleden begon ik dit blog. Een platform dat een beetje ‘uit nood’ geboren was. Ik had namelijk al een ander blog, maar omdat ik besloot voor een marathon te gaan trainen, werd het allemaal een beetje druk qua tijd. Dus bedacht ik: waarom niet het beste van beide werelden combineren?

Van begin af aan heb ik op deze plek vooral ‘verhalen’ willen schrijven. Niks geen saaie trainingsoverzichten of langdradige wedstrijdverslagen. Ik wilde mensen prikkelen, inspireren, raken, laten lachen. Geen lijstjes, geen reviews (o god nee!), maar kleine avonturen en anekdotes.

Maar inmiddels ben ik wel uitgeannekdoteerd geloof ik. Alle ‘standaard’ onderwerpen zijn inmiddels wel besproken. Van ochtendloper tot duurloopdiarree en van gekke schuurplekken tot het ontdekken van nieuwe paden. Om over het posten van recepten nog maar te zwijgen. Was ik er aan het begin van mijn blog nog heel actief in (ik geloof dat het word ‘kwarkbroodjes’ het meest gebruikte woord op deze site is), inmiddels heb ik dat deel van mijn blog een beetje laten verslonzen. Gedeeltelijk vanwege cliché ‘te weinig tijd en andere prioriteiten’, maar ook omdat ik het gevoel heb op dat vlak niet veel meer toe te voegen. We hebben alle 101 versie’s van dat kekke havermouttaartje inmiddels wel langs zien komen en je kan geen hardloopblog meer lezen of je weet hoe je van die ‘hele handige snelle’ bananenpannenkoekjes moet maken.

Want dat is het ook: er zijn gewoon al zoveel hardloopblogs. Wat heb ik daar nu nog aan toe te voegen? Kijk, als je nou Léonie van den Haak heet en naast een subliem gevoel voor taal ook nog eens over redelijk interessante hardloopavonturen kan posten. Maar geloof mij, ik denk echt niet dat iemand zit te wachten op een verhaal hoe ik 10 kilometer heen en terug langs de Moesel hobbelde. Dat verhaal hoef ik namelijk ook niet te lezen.

Bovendien heb ik geen ambitie om Runfluencer te worden. Of fitgirl (mijn anti-squat-legs beginnen al te bibberen bij het idee!) Zit ik niet te wachten op mailtjes waarin ik gevraagd wordt over sokken, boeken of multifunctionele haarbandjes te schrijven. Ik wil gewoon lekker lopen, plezier hebben en verhalen schrijven.

Maar de hardloopverhalen zijn dus een beetje op. Kijk, ik kan wel eeuwig blijven rekken dat ‘die ene eerste marathon er heus nog wel een keer van gaat komen’. Maar feit is dat je daarvoor beter mensen kan volgen die wel écht marathons lopen. Natuurlijk had ik vorig jaar allemaal spannende verhalen rondom mijn glorieuze opkomst als nieuwbakken tryatleet. Maar ook die koek is een beetje oud inmiddels en ook daarvoor zijn er genoeg andere mensen waar je op dit moment spannendere verhalen kan halen (hoewel ik het zelf best wel spannend vind dat ik over 2,5 week ingeschreven sta voor de Olympische Afstand terwijl ik sinds mijn DNF in april welgeteld NUL kilometer op de racefiets heb gezeten).

Afijn. Om een lang verhaal kort te maken. Ik ga dit blog voorlopig op een lager pitje zetten. Ik zal hem nog niet helemaal van het vuur halen (je weet immers maar nooit wanneer je weer trek krijgt – en mocht die ene eerste marathon er toch OOIT van komen, dan laat ik dat hier heus wel zeker weten), maar zal niet meet (twee)wekelijks mijn hoofd breken over hoe ik zo leuk mogelijk kan opschrijven dat ik eigenlijk gewoon weer een rondje in het bos heb gelopen.

Maar, mocht je leuke hardloopverhalen missen, dan verwijs ik je heel graag naar ‘Hup Blondie Hup’- Léonie (die heeft tenminste écht wat te vertellen – en kan het nog ook, dat lopen én vertellen dan). Voor lekkere recepten moet je uiteraard gewoon Hét Hardloperskookboek kopen. En ach, mocht je mij tussendoor nog eens missen…op Meisje Nooit Genoeg schrijf ik heerlijk en naar hartenlust door over anekdotes waar soms zelf het gemiddelde sporthart van op hol slaat. En ik kan uiteraard ook niet beloven dat ik soms een wedstrijd met een camera in mijn hand loop, dus op Youtube zijn jullie ook nog niet van mij af.