Mijn Eerste Marathon

“Wow! Het is net Burgers Bush hier! Alleen staan de apen daar niet in de file.”

We zijn net een minuut onderweg bij de Bergrace Trail op de Goudsberg in Lunteren en we staan al stil. Tja, dat krijg je met singletracks die stijl en glad zijn. Nog voordat het nodig is even op adempauze komen dus. Ach ja, zo kun je nog eens wat kletsen met de mede-lopers. Over bier en glühwijn bijvoorbeeld. Met de bui die nog voor de start over onze kop kwam zou zo’n glaasje rood warm vocht niet misstaan in deze blubberzomer.

Maar, we zijn aan het lopen. Tenminste, we lopen weer! We lopen, glibberen, klauteren en glijden. En ik stamp als een blije baviaan door de plassen. Op de één of andere manier kon die hele file aan het begin me niet eens wat schelen. Trailen maakt een blij kind in mij los en de komende 14 kilometer zal die brede grijns (met spatjes modder) niet meer van mijn gezicht verdwijnen.

Want, vind je het gek dat zoveel trailaapjes hier van start willen. Het is hier potjandorie mooi! Bijna naast de deur en toch weer zo anders. Nederland mag dan een klein landje zijn, het is wel een mooi landje! En voor wie denkt dat Nederland vlak is, think again! Ok, het zijn geen Ardennen of Pyreneeën, maar aan het feit dat ik mezelf als een hijgend hert omhoog aan het slepen ben, zegt genoeg. Op en af en op en af en op en af en….ik bid dat mijn bovenbenen morgen nog zin hebben om me de trap af te dragen.

Ondertussen loopt ook mijn wederhelft verbazingwekkend goed door. En het gedeelte verbazingwekkend concludeer ik niet alleen vanwege het feit dat hij (wederom) nauwelijks getraind heeft, maar ook vanwege de alcoholwaas die nog steeds om hem heen hangt na een vrijgezellenfeest de avond ervoor (lees: ZIJN vrijgezellenfeest). Hoewel ik het uiteraard gezellig vind om samen te lopen, is het potjandorie toch wel een klein tikkeltje frustrerend dat hij zich er zo makkelijk en frisjes vanaf maakt! Ok, hij moest wel moeite doen mij bij te houden en de laatste kilometer vertrok zijn gezicht in een grimas alsof hij zojuist door een olifant overreden was, maar….hem afschudden lukte me niet. Ben bang dat ik binnenkort echt aan hem vast zit.

Ondertussen is het zwaar maar ook keihard genieten. Hoewel ze die vlakte met mul zand wat mij betreft wel over hadden mogen slaan (‘Ik háát mul zand’ – aldus de Gargamel in mij). Zo’n vlakte levert prachtige plaatjes op natuurlijk, maar hardlopen is er alleen leuk als je zo’n berg met zand áf mag rennen. Verder ben ik toch meer fan van slingerende single tracks. Misschien dat ik daarom mountainbiken ook leuker vind dan racefietsen. Iets met een voorliefde voor kleine paadjes in plaats van grote vlaktes.

Ook fijn aan een trailrace: de gemoedelijke sfeer. Het is toch allemaal wat minder wedstrijd-gericht dat met een wegevenement. Hoewel, als ik eenmaal loop moet ik zeggen dat ik mezelf toch wel een klein beetje wil uitdagen en een beetje wil proberen om bepaalde dames voor te blijven (of in ieder geval voor hen te finishen). Het is puur een spelletje met mijzelf. Een podiumplaats zit er toch niet in (daarvoor hebben we ook te lang in de file gestaan), maar een beetje gezonde concurrentie kan geen kwaad. En mannen inhalen die een paar minuten voor je zijn gestart is natuurlijk altijd fijn. Sorry mannen. Ok, niet echt sorry. Maar toch. Sorry.

Veertien kilometer is lang en kort tegelijk. Qua natuur had ik nog uren rond kunnen lopen daar. Qua benen vond ik het na 1:34:04 wel mooi geweest. Tijd om bekenden te knuffelen (die waren in grote getale aanwezig) en onder de inmiddels weer opengebarstte regenwolk naar de auto te lopen. Tijd om die grijns van mijn gezicht te wassen. Oh, en een klein beetje modder.