Mijn Eerste Marathon

Sorry. Ja, ik zeg het maar vast. Sorry. Ik had het ook liever over wat anders willen hebben, maar soms heb je van die onderwerpen die gewoon niet te vermijden zijn. Gewoon, omdat ze er zijn. Omdat ze zich aan je opdringen. En ook al wil je het tegenhouden. Het moet er toch uit. Het is niet te stoppen.

Duurloop diarree.
Dus.

Sinds kort ben ik de ochtendloper in mezelf weer aan het aanwakkeren. Vroegah liep ik bijna altijd ’s ochtends, maar op de een of andere manier klonk het woord ‘bed’ mij de afgelopen maanden vaak beter in de oren dan ‘loop’. Half zeven werd zeven uur, zeven uur werd half acht… Ik mag van geluk spreken dat ik redelijk vaak thuis werk en dat als je om 7:55 opstaat alsnog (met stinkend lijf in pyjama) om 8:00 aan het werk kan zijn.

Afijn, de ochtendloper dus. Ik moet zeggen, het opstaan doet een beetje pijn, maar als je eenmaal buiten staat met je wallen, voel je je in de frisse ochtendnevel best wel een beetje de king van de ochtend. Helemaal als je na anderhalf uur weer binnen staat, 15 km hebt aangetikt en ziet dat het op de klok nog maar half 8 is (ja, als ik het doe, dan doe ik het goed).

Tot zover niks aan de hand. Tenminste….totdat ineens ook mijn darmen wakker blijven te zijn en letterlijk een loopje met mij nemen! Komt de boel normaal gesproken daar nou niet zo makkelijk op gang, na een duurloop lijkt het wel alsof ik 3 koppen koffie op nuchtere maag op heb en een halve fles olijfolie.

En dan heb ik nog geluk dat mijn darmen pas wakker worden nadat ik thuis ben gekomen. Want, duurloop diarree, dat wil je niet onderweg hebben. Dat is iets te letterlijk de dag in knallen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Eén keer heb ik het gehad. Niet de dunne variant gelukkig. Meer een ‘holdrol’. Zo eentje die zich gedurende je loop steeds nadrukkelijker in de darmen manifesteert, totdat hij aanklopt en schreeuwt: ‘Nu wil ik er écht uit!’ Nou, geloof mij, zo’n schreeuw valt niet te negeren hoor. Ik heb het nog even geprobeerd. Ik was immers al bijna thuis. Maar toen zelfs wandelen de boel niet meer kon stoppen, ben ik bij een tunneltje de bosjes in gekropen en heb mijn boodschap 50 meter van mijn huis achtergelaten. U begrijpt, sindsdien noemt mijn vriend die tunnel ‘de endeldarm van Veenendaal’.

Ondertussen geniet ik zelf nog lekker na van de ochtendopwekking van mijn darmen. De morgenstond heeft stront in de kont.