“Eigenlijk vind ik racefietsen gewoon heel erg stom.”
Zo. Dat is maar gezegd.
Met een verbeten kop trap ik door. Terwijl ik links en rechts weer eens door iets te dikke mannen in iets te strakke fietsshirts wordt ingehaald. Misschien moet ik ook een bierbuik kweken. Nu. Op het terras. In plaats van op de racefiets.
“Stel je niet zo aan”, zegt mijn easy going vriendje naast me. “Gewoon rustig trappen, van de omgeving genieten, het hoeft niet hard.” Nee, dat zou er ook nog eens bij moeten komen. Dat het hard moet. Ik zou wel willen, maar waar een wil is, is op deze moment geen weg. Ja, een dijk. Een lange dijk. Met wind. Tegen. Uiteraard.
En het is niet dat ik het niet heb geprobeerd. Ik snap echt wel waarom mensen het racefietsvirus te pakken krijgen. Nederland is prachtig vanaf de fiets en al trappend kom je absoluut een stuk verder dan lopend (tenzij je Léonie van den Haak heet). Maar je moet er potdorie zo hard je best voor doen! Ik wel, althans.
En hoe mooi de omgeving ook is, als je aan het ploeteren bent, geloof mij, dan heb je wel wat anders aan je hoofd dan genieten van de omgeving. Dan is het verstand op nul en hopen dat er eindelijk eens een keer een stuk wind mee komt. Of een heuvel af.
Punt is dat ik gewoon de adrenaline mis. Iets wat ik met het mountainbiken ook heb. Dat is ook afzien, maar dan word je dan wel keihard voor beloond. Met een toffe afdaling of mooie bospaadjes. Het is technischer en uitdagender. Stoerder ook. Tenminste, zo voel ik mij. Als ik op de mountainbike zit voel ik me cool, op de racefiets voel ik me vooral heel erg misplaatst. En daar waar met het mountainbiken de saaiste stukken, de rechte wegen naar het bos toe zijn, bestaat wielrennen eigenlijk alleen maar uit lange rechte wegen. En kom je nooit bij dat bos aan.
Natuurlijk zou ik me kunnen verschuilen achter het feit dat ik niet zo’n goede fiets heb. Dat ik me kapot trap op een oud tweedehandsje dat eigenlijk niet helemaal goed afgesteld is. Maar ik weet dat dat een slap excuus is. Uiteraard zal het wel enigszins verschil maken, maar uiteindelijk zijn het toch de benen die het moeten doen. En je hoofd. Alleen laat dat hoofd er nou eigenlijk gewoon geen zin in hebben. Als je iets gewoonweg niet leuk vindt, is dat ook met een mooie, goede fiets niet zomaar op te lappen. Op mijn tweedehands mountainbike trap ik de kilometers immers wél met plezier weg.
Nee, de racefiets en ik, we zullen nooit dikke boezemvrienden worden. Goede buren, aardige kennissen wellicht. Leuk voor af en toe op de koffie, maar niet voor lange borrelavonden of weekendjes weg. Tja, soms moet je keuzes maken in het leven. En inzien dat je bierbuik gewoonweg niet groot genoeg is.
Mijn Eerste Marathon 
Hoi Sanne, ben blij dat ik op je blog gestuit ben 🙂 Heb in een vlaag van verstandsverbijstering toegezegd in 2017 hier in Hamburg mee te doen met de triatlon – vooralsnog ben ik ‘wat minder fit’ dan ik een paar jaar geleden was, dus er is nog wat werk aan de winkel. (Lalala) Hoewel fietsen altijd mijn favoriet was en ik ook veel indoor gereden heb, had ik aan mijn racefiets ook best wel een hekel. Hij staat nu stof te happen bij mijn moeder in de schuur, dus mijn eerste investering wordt geloof ik toch een echt deugdelijke fiets 🙂
Kijk, altijd fijn wat gelijkgestemde mensen te ontmoeten! 😉 Tja, die racefiets…je ontkomt er niet aan als je aan een triatlon begint. Ik heb vorig jaar hard geprobeerd het leuk te vinden, maar besloten me vanaf volgend gewoon lekker op cross triatlons te richten. Wel zo leuk 😉
Oei, best herkenbaar! Vorig jaar de racefiets gekocht, maar na de Run Bike Run in augustus is hij de schuur ingegaan. Gisteren toevallig weer tevoorschijn getoverd, om ermee naar een loopwedstrijdje 9 kilometer verderop te gaan voor enige support. Het fietst wel een stuk lekkerder dan mijn normale, zware fiets en het is ook prima om mee naar het werk te gaan, maar ik mis bij het fietsen inderdaad ook het plezier dat ik bij het lopen wel heb.
Maar ja, ik heb al gezegd dat ik dit jaar weer de Run Bike Run ga doen, dus ik probeer het gewoon nog een jaartje.
Ik maak ook dit seizoen nog af. Dan hang ik hem aan de wilgen. Of aan de muur. Want hij is wel mooi om naar te kijken 😉
Ja, het is ploeteren. Ja, het is meestal wind op kop rijden. En toch haal ik er op 1 of andere manier een kick uit. Geen idee waar en hoe dat gebeurde, want ik riep altijd maar dat ik van fietsen niet hetzelfde bevredigende gevoel kreeg als van lopen. Kreeg ja. Want ik heb nu ook een racefiets gekocht, en ik kan nu zoveel verder, zoveel sneller dan ‘vroeger’. Ik wil, moet en zal nu die 24km/u halen, en daarna wil moet en zal ik naar die 25. Iets met sky en limits. En ook iets met dat ik blijkbaar toch beter kan fietsen dan lopen. 😉
Keuzes, inderdaad. En iedereen moet gewoon lekker kiezen wat hij of zij het liefste doet, groot gelijk! (y)
Toch mooi dat iedereen het zo anders ervaart! Daar zijn we mensen voor…om verschil te maken 🙂