Mijn Eerste Marathon

En toen was het alweer 2016. Een jaar dat inmiddels alweer 5 dagen oud is, waarmee de hoeveelheid oliebollen en appelflappen wel verteerd zullen zijn, de glazen champagne verdampt en de de grootste hoop van de onvermijdelijke kleffe nieuwjaarszoenen achter de rug (of ontweken).

Tja, en zoals dat gaat met een nieuw jaar, wil je toch weer graag met een frisse, schone lei beginnen. Zelfs als je, zoals ik, geen goede voornemens-mens bent, kriebelen die eerste dagen  toch van nieuwe plannen, doelen, wensen en mooie vooruitzichten. En omdat je, als je jeuk hebt, maar gewoon het beste kunt krabben, heb ik bij deze maar daad bij het woord gevoegd en eindelijk mijn site een kleine make-over gegeven. Hoef ik dat niet-voorgenomen-goede-voornemen alvast niet alsnog voor te nemen. En kan mijn site op 7 februari in ieder geval in een mooi nieuw jasje haar 3-jarig jubileum vieren.

Overigens mag ik dan niet perse goede voornemens hebben, de natuur had die voornemens wel al met mij. Het jaar 2016 was namelijk nog maar zo’n 15 uur oud toen ik één van de állermooiste loopjes ooit mocht beleven! Samen met mijn zusje had ik afgesproken om een nieuwjaarsloopje te maken bij Plantage Willem III in Elst. Op mijn verjaardag kreeg ik daar al een wild paard met stijve piemel cadeau (die daarmee prompt ook nog eens driemaal hoera mee begon te juichen), dus ik had natuurlijk wel een beetje kunnen verwachten dat er wellicht wel meer verrassingen in petto lagen.

Wat we op deze mistige nieuwjaarsdag echter nooit hadden kunnen voorspellen, is dat we (in een mistige sprookjeswereld) ineens een roedel damherten tegen zouden komen, waar we nu nog steeds een beetje van ondersteboven zijn. Waren we de ene seconde nog compleet onder de indruk van de fluffy Schotse Hooglanders (die vast lang niet zo aaibaar zijn als dat ze eruit zien). De volgende seconde horen we een soort van gedonder achter een heuvel opzwellen, waarna we midden in een natuurfilm belandden waar David Attenborough jaloers op zou zijn. Wow 2016! Wat ben je mooi! Nu al!

Uiteraard kan niet al het moois in het leven zomaar naar je toe komen. Daarom stond ik op 2 januari al om 6:00 op zodat ik klokslag 6:55 in het zwembad kon springen om 100 x 75 meter te zwemmen. Ja, u leest het goed. Honderd. Maal. Vijfenzeventig. Dat is 3 uur lang chloor happen (mijn luchtwegen hebben er nog plezier van), iedere 1:45 min starten, tweemaal een plaspauze van 5 minuten en verder vooral héél veel baantjes heen en weer! Wie mij dit weekend dus tegenkwam en dacht: ‘Wow, die heeft een heftig nieuwjaarsfeest gehad!’. Dat waren geen wallen, maar gewoon de afdruk van mijn zwembril die zich semi-permanent op mijn gezicht gevestigd had.

En zo is het nieuwe jaar gestart. Bambi, kikkerogen, spierballen en een frisse site. Als dit de voorbode is voor de rest van 2016, dan hoort u mij niet klagen! Gelukkig nieuwjaar!