Mijn Eerste Marathon

Samen wonen, samen leven, samen sporten. Het zou een zoetsappig sprookje kunnen zijn. En hoewel het natuurlijk ook een beetje cheesy romantisch is (‘Ah, zijn jullie in het ‘echt’ ook een stelletje? Wat leuk!’), was het voornamelijk een tactische zet die mij dit besluit deed nemen.

Ik was eigenlijk op de site terecht gekomen door een link naar open water zwemtochten (een vuurtje dat in Zeeland is aangewakkerd), totdat ik dus zag dat ze bij RZC in Renkum niet alleen een 2,5km en 5km zwemtochtje in de Rijn hadden, maar ook een crosstriatlon! Hé, maar dat is leuk! Een triatlon, maar dan off road. Met mountainbiken in plaats van racefietsen. En blubberbaggeren in plaats van asfaltlopen. Eén probleem: mijn mountainbike skills. Ik kan inmiddels best leuk een afdalinkje rijden, maar om mezelf nou meteen het echte crossgeweld in te storten….Mmmm. Twijfel, twijfel. Tot…wacht eens! Teamtriatlon? “Beide afstanden zijn ook in teams van twee of drie atleten af te leggen.” Ehm…Sjoerd? *insert lieftallige glimlach* Heb je toevallig zin om met mij een triatlon te doen? Hoef je alleen maar 2 rondjes te fietsen.

Waar je mee omgaat word je mee besmet. Het overhalen van vriendlief duurde dan ook niet meer dan een paar seconden (ok, minuten). En zo stonden we zaterdagochtend om 10:00 dus in Renkum. Klaar voor ons debuut op de teamtriatlon. Onze slogan? Team Kreijmanns for gold! Een goudgeel biertje welteverstaan.

Maar eerst aan de bak! Spullen klaar zetten, aanrijd- en looproutes in het parc fermé bekijken. Best grappig om ineens ‘de ervarene’ te zijn en tips te kunnen geven. “Nee, jij moet je nummer achterop en als je hem dan doorgeeft aan mij doe ik hem voorop.” Doorgewinterd. Alsof ik nooit wat anders heb gedaan. Ook als ik wat andere ‘first timers’ tegenkom en spreek is het best leuk anderen wat op hun gemak te stellen en moed in te spreken (“Komt goed. Gewoon genieten, dan haal je die finish vanzelf!”). Voelde me zowaar een beetje triatleet in plaats van tryatleet!

Verder had ik er vooral veel zin vandaag. En dat was vooral omdat ik me de hele tijd al zat te verheugen op het zwemtochtje in de Rijn. Niet alleen omdat ik bij de vele fietstochtjes die ik er inmiddels langs heb gemaakt steeds denk ‘Oh wat zou het gaaf zijn om hier te mogen zwemmen!’, maar vooral omdat je eerst met een boot mee mag! Jawel! Een boot! Hoe gaaf is dat! Nou, aan de foto’s te zien zag het er van de kade af in ieder geval erg gaaf uit. Allemaal witte badmutsjes aan boord van een rijncruiser. Uitzwaaien maar en op naar de startlocatie: 500 meter verderop.

Nu was mij van tevoren gemeld dat we stroomafwaarts de rivier af zouden zwemmen. En dit klopte ook wel, alleen….was iemand even vergeten de stroming goed aan te zetten. Man! Ik moest aardig mijn best doen! En hoe gaaf ik zwemmen ook vind, in een wedstrijd blijf ik het op de een of andere manier toch altijd een dingetje vinden. De combinatie van adrenaline met verhoogde hartslag en daardoor verhoogde ademhaling…ik vind het maar heftig. Vooral als het ‘maar’ 500 meter is en je eigenlijk zo hard wil gaan als je kan. En dat dus steeds achteraf niet zo hard blijkt te zijn als je denkt en hoopt. Zeker iets op mijn lijstje dus om volgend seizoen aan te werken en te verbeteren. Maar niet nu. Nu is het zo snel mogelijk het trappetje opklimmen en zo hard mogelijk lopen naar het parc fermé waar vriendje al klaar staat met zijn startnummer en helm. Snel, snel, snel. Chip af, chip om. Go go go! En weg is ie! Als tweede van de zeven teams op weg naar 16 kilometer mountainbiken.

En dan sta je daar ineens. Best gek. En ook wel lekker. Ik trek in alle rust mijn wetsuit uit (die ik normaal voor 500 meter niet eens aan zou doen, maar aangezien ik nu toch alle tijd had om te wisselen). Ik droog me af, trek rustig mijn loopschoenen aan, check even mijn telefoon, maak wat fotootjes, smeer wat zonnebrand op, klets met andere teamtriatleten (waaronder wat bekenden, dus dat is altijd gezellig). En ik wacht. Ik wacht. Ik wacht maar heb eigenlijk geen idee hoe lang ik zou moeten wachten. Niet alleen omdat dit de eerste rit in wedstrijdverband is van vriend, maar ook omdat we allebei geen idee hadden hoe het mtb parcours zou zijn en wat je daar dus gemiddeld op zal rijden. Dat is toch echt anders dan recht toe recht aan heen en weertjes op het asfalt met je racefiets. Dan, na 36 minuten komt de eerste fietser binnen. Een ‘echte’ triatleet. Zo eentje die alles in zijn eentje doet. Hard. Heel hard. Want het duurt nog ruim 3 minuten voordat de volgende fietser binnenkomt. Maar dan gaat het ineens snel. Want, wat zie ik daar? De andere helft van team Kreijmanns! Als achtste fietser (van de 96) overall terug! En als eerste van de teams! Oh yeah! Laat dat biertje maar komen!

Nog vol euforie van de goede prestatie van mijn normaal niet zo prestatiegerichte wederhelft (die, zoals hij achteraf vertelt, toch wel aardig tot het gaatje is gegaan), zet ik hem op het lopen. Letterlijk. Chipwissel, startband om en gaan met die banaan! Eerst een stukje asfalt en dan…rechtsaf het weiland in! Tja, het is een crosstri of het is een crosstri. Ik was in ieder geval blij dat ik van tevoren al het slimme besluit had genomen mijn trailschoenen aan te trekken. Man wat een drek! Kuilen, hobbels en de koeien nog in de wei. Maar wel een geweldig landschap en voor de verandering écht eens een mooie looproute bij de triatlon. En een zware. Dacht ik dat ik La Roche alles steil omhoog ging. Ook hier hadden ze een paar flinke klimmetjes weten uit te kiezen die ik eerlijkheidshalve niet helemaal omhoog kon hardlopen (en naar wat ik zag gelukkig anderen ook niet). Trail des Fantomes in ultrakorte versie.

En achteraf voor mij dus iets te kort, want – ik durf het bijna niet te zeggen – ik heb gewoon per ongeluk een stukje afgesneden! De route was gemarkeerd met inimini mtb-routebordjes, maar ik had al snel door dat je echt goed moest opletten om die niet per ongeluk te missen. Gelukkig had ik iemand voor mij lopen die de weg wist en waar ik gewoon achteraan kon. Dacht ik. Totdat er vlak voor een splitsing ineens van links wat snelle mannen voorbij kwamen gezoefd. Huh? Waar komen die nou vandaan? Vanuit mijn oogpunt zie ik links een drankpost staan en besef me dat ik – samen met die andere loper –  blijkbaar een lusje heb gemist. Shit! Wat stom! Tijd om na te denken was er echter niet. Doorlopen! Erachter aan! Voordat ik nog meer de weg kwijt raak! Maar ik voelde me wel knap lullig. Een fraudeur. Alsof ik moedwillig een stuk had afgesneden. Even heb ik nog getwijfeld om dan maar een paar minuten te stoppen. Maar aangezien dat ook wel weer erg raar zou zijn en ik geen idee had hoe lang ik dan zou moeten stoppen om ‘eerlijk’ verder te kunnen gaan, liep ik maar gewoon door. Redelijk op mijn tandvlees ook inmiddels, want ook al had ik niet gefietst, het uitdagende parcours en de warmte hakten er toch behoorlijk in.

Niet veel later was daar ineens de finish. Blij dat ik er was, maar ook een beetje beschaamd. Zelfs toen ik zag dat ik echt wel goed had gelopen en dat nummer 2 van de teams ruim 11 minuten later dan ons over de finish kwam (en we dus zelfs zonder mijn afgesneden lusje van 400 meter nog dik hadden gewonnen). Maar de schaamte eenmaal afgeschud was ik vooral trots en blij. Niet eens zozeer op mijzelf, maar vooral op die snelle wederhelft van mij die ons uiteindelijk toch maar mooi naar de overwinning heeft gefietst! Van goudgeel bier naar…goudgele zonnebloemen! In ieder geval beter dan een goudbruine rookworst (die stond naar verluid vorig jaar voor de winnaars op het menu). Én een gratis inschrijving als we volgend jaar weer in dezelfde samenstelling meedoen. Nou, ik geloof dat er een gezegde luidt: never change a winning team. Dusse…team Kreijmanns is er weer bij hoor volgend jaar! Mét extra lusje!

Een lusje dat ik overigens ’s avonds weer dansend goed heb gemaakt. Immers, een overwinning, die moet gevierd worden! Met vijf bier op een 90’s outdoor feest in Nijmegen bijvoorbeeld. Even alsnog de triatlon voltooien met een derde onderdeel: zwemmen-lopen-hakkûh. En dan ondertussen keihard vergeten dat team Kreijmanns zondag nog een bezoekje naar Enschede op de kalender had staan. Met de fiets. U begrijpt. Ik heb mijn ‘boete’ zondag al 115 kilometer lang zwoegend voldaan. In het wiel van de echte bikkel. Tactisch romantisch. Met een goudgeel randje.