Mijn Eerste Marathon

Het zijn goede tijden voor verslaafde lopers. Ik geloof niet dat je eerder aan zoveel wedstrijden mee kon doen als dat tegenwoordig het geval is. Het is dat de meesten van ons naast het lopen ook nog iets van een baan, een gezin of wellicht andere interesses hebben, maar als je zou willen zou je bijna iedere dag wel aan de bak kunnen. Of in ieder geval elk weekend. En dan nog zou je niet alle loopjes kunnen doen.

Wat veel lopers zich echter niet beseffen is dat met al die leuke crossjes, trailruns, wegwedstrijden, baanwedstrijden, obstacle runs, color runs, doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-runs, ook heel veel leuke vrijwilligers nodig zijn. Van de inschrijvingen tot de tijdswaarneming en van de verkeersregelaars tot de waterposten. Hoe groot of klein je evenement ook is; zonder vrijwilligers ben je nergens.

En toch, moest ik toch mijn grote schaamte bekennen dat ik nog nooit eerder vrijwilliger bij een evenement ben geweest. Natuurlijk sta ik een aantal keer per jaar wel paraat als Heldensupporter, maar om nou te zeggen dat een evenement staat of valt met een meisje met een oranje bord?

Tijd om daar verandering in te brengen dus!
En wat is er dan leuker om je op te geven als vrijwilliger bij een loopje in je eigen woonplaats, met veel bekenden en met nog een mooie gedachte erachter ook! Ik hoefde dan ook niet te twijfelen toen ik via mijn triatlonclub de mail voorbij zag komen met de oproep voor vrijwilligers tijdens de eerste editie van de ‘Jan van de Pol Voorjaarsloop’. Jan, die enorm veel heeft betekent voor de sport in Veenendaal,  is afgelopen jaar zeer plotseling op 68-jarige leeftijd op Ameland overleden tijdens de Ameland Adventure Run. Een flinke klap, ook voor zijn twee zoons. Die echter niet bij de pakken neer gingen zitten en al snel besloten dat er geen mooiere manier was om hun vader te herdenken dan met een eigen evenement. En wie ben ik om daar niet ook een kleine bijdrage aan te leveren.

Aldus geschiedde en zo stond ik afgelopen zaterdag samen met Brigitte ingedeeld bij de ‘afdeling waterpost’. Ik had vriendje overgehaald als loper gezellig mee te doen (ook een goede motivatie om hem na Wenen weer even de loopschoenen in te krijgen – de term ‘supercompensatie’ neemt hij anders toch wel iets té letterlijk) en dus fietsten we ’s ochtends richting het prachtige Kwintelooyen waar mijn vrijwilligersvuurdoop zou plaatsvinden. Hoewel de weersvoorspellingen van te voren niet al te best waren, leken de weergoden ons toch enigszins goed gezind en kregen we niet meer dan een paar kleine spetters op onze kop. Het zonnetje in huis (of in dit geval: in het bos) waren echter Bas en Pepijn van de Pol. Ik wist wel dat vrijwilligers altijd graag geziene mensen waren, maar deze twee waren zo hartelijk, dat ik zelfs voor het uitvoeren van ook maar één enkele taak al een tiental veren in mijn kont gestopt kreeg. Nou, als dat je al niet overhaalt om eens iets voor een ander te doen!

Ook mijn ‘watermaatje’ Brigitte bleek een gezellige dame met wie ik al meteen honderduit kletste. Het enige moment dat we even stil waren, was toen we de Defensieweg omhoog moesten klimmen met onze fietsen, om op de top onze waterpost in te richten.

Aangekomen bovenop de heuvel werd het tijd voor het echte werk. Van één tafel, twee bakken met water en een stuk of 100 rode plastic bekers een zo strategisch mogelijke waterpost neerzetten. En ja, daar komt nog best wat denkwerk bij kijken! Hoe zet je de bekers neer, hoe vol doe je ze, laat je lopers zelf pakken of geef je de bekers aan. Allemaal vragen waar je als loper wellicht nooit over nadenkt, maar waar je, als het goed gaat, ook niet over na hoeft te denken. En dat is precies wat Brigitte en ik ook wilden. Met bekers ruim uit elkaar, niet te vol en de mogelijk om ze aan te pakken of zelf te pakken, hadden we 20 minuten voor de start onze winnende strategie uitgestippeld. Laat de lopers maar komen!

En het duurde niet lang voordat de eerste Snelle Jelle’s al aan de horizon verschenen. Die uiteraard veel te veel haast hadden om te drinken. Maar goed, dan draaien wij er onze hand natuurlijk niet voor om in plaats van een bekertje water een supporterskreet toe te schreeuwen. Een rood bekertje of een oranje bord maakt wat dat betreft niet zoveel uit. Als we dan toch langs de kant staan…

Gelukkig konden we niet veel later onze vrijwilligerstaak eindelijk echt met verve vervullen. Lang niet iedereen had dorst, maar als je zulke twee charmante dames met een bekertje water ziet staan, dan is weigeren geen optie. Zo kwam onder andere mijn fysio langs snellen, verschillende clubgenoten, mijn vriendje (uiteraard!), wat onverwachte oude bekende en iemand die ik niet kende maar zij mij duidelijk wel, getuigen haar kreet ‘Hé, filmhuismeisje!’. Was ik ineens niet alleen vrijwilliger. Maar ook nog eens BV’er (Bekende Veenendaler). Tja, dat krijg je als je nog wel eens inleidingen voor een film verzorgt.

Ik had het in ieder geval goed naar mijn zin. En het was ook ontzettend leuk om te zien hoe erg vrijwilligers door lopers gewaardeerd worden. Ondanks dat de afstand maar 10 kilometer bedroeg, vinden mensen het toch fijn als er een waterpost staat. En dat je bij de waterpost ook gewoon even op adem kunt komen als je een beetje achteraan loopt. En een schouderklopje kan krijgen. Omdat ook de laatste loper een loper is. En de finish halen voor iedereen een overwinning is.

Veel te snel ging het eigenlijk weer voorbij. En met de laatste loper gehydrateerd weer op weg, was het tijd om onze post weer af te breken en alle rode bekertjes weer netjes op te ruimen. Snel op de fiets richting de prijsuitreiking! Waar overigens ook voor ons als vrijwilligers nog een mooie ‘prijs’ stond te wachten. In de vorm van een heerlijke fles wijn als bedankje. Kijk, als je nou nóg niet overtuigd bent?!

Ik ben het inmiddels zeker wel. Niet alleen omdat het leuk was, maar ook omdat ik vind dat iedere loper het een keertje zou moeten doen. Gewoon, om eens te zien wat er allemaal bij komt kijken. En om ook eens iets kleins terug te doen voor alle evenementen waar je door het jaar heen zelf aan deelneemt. Het hoeft niet iedere dag, iedere week of iedere maand. Maar neem je eens voor één keer per jaar ergens langs de kant te staan. Als verkeersregelaar, hulp bij de waterpost of het uitgeven van startnummers. Geloof mij, het plezier dat je beleeft is bijna net zo leuk als zelf meelopen. En onthoud: zonder vrijwilligers geen evenementen. Dus, doe eens gek en schrijf je in als debutant in het vrijwilligersveld!