Mijn Eerste Marathon

“Dokter, als ik hier druk heb ik pijn. En als ik hier druk ook. En daar. En daar.”
“Ach, mevrouw, ik zie het al. U heeft uw vinger gebroken.”

Flauwe grap (en een oude ook nog eens), maar ik moest er van de week toch even aan denken toen bleek dat het lichaam soms ingewikkelder in elkaar zit dan je denkt. Pijn op plek A hoeft niet altijd te betekenen dat de oorzaak ook op plek A ligt. Dat ging op voor mijn stressfractuur, maar ook voor het lichaamsdeel in deze mop. Want zelfs als ie gebroken is, kun je je vinger er niet altijd opleggen waar de pijn nu precies vandaan komt.

Datzelfde had ik vorige week toen ik na een fijn fietsritje van ‘My Little Ponsteen’ (sorry, mijn fiets had nog geen naam en dat kon natuurlijk niet!) afstapte en tijdens mijn koppelfeestje daarna ineens last van mijn schouder bleek te hebben. “Wat the &^% is dit?!” Leuk, een grapje zo af en toe, maar als je net druk aan het afrekenen bent met één blessure, wil je niet alsnog een extra betaling voor een andere blessure. Helemaal niet als je 4 weken voor je eerste triatlon zit. Heb ik weer! Miss Minkukel. Kan ik eindelijk weer lopen, kan ik niet zwemmen en fietsen!

Rust dus maar. En veel arnica, biofreeze en liefdevolle blikken richting vriendlief om bijna dagelijks een massage te krijgen. Ondertussen mezelf tegenhoudend om niet teveel doktertje op Google te spelen. Voor je het weet heb je jezelf een slijmbeursontsteking aangepraat of ‘volledige aftakeling tot de dood erop volgt’ (als je maar lang genoeg googelt, kom je daar vanzelf op uit).
Afspraak bij de fysio dan maar? Ehm, kwam ik daar net niet een week geleden met goed nieuws vandaan dat ik weer lekker mocht lopen en groen licht kreeg voor mijn 5 kilometer in Woerden? Die man ziet me aankomen. Wéér! Afgezien van het feit dat ik uit schaamte niet bij hem aan de bel durfde te trekken, leek het me ook dat een hardloopfysio wellicht niet zo gespecialiseerd is in schouders en dat ik daar dus beter iemand anders voor kon zoeken. Eén en één is twee, dus direct maar een afspraak gemaakt, om vervolgens te horen dat ik nog een week geduld moest hebben om de man met mijn ziel onder mijn arm (en mijn pijnlijke schouder) te ‘verblijden’.

Een week geduld. Op de een of andere manier lijken die weken altijd langer te duren dan die zonder geduld. En kwam ik er ook achter dat zoiets als ‘niet-hardlopen-door-blessure-en-daarom-chagrijnig-zijn’ ook geldt voor zwemmen. En fietsen. Maar, ik ben verstandig. En ik weet dat je in dit soort gevallen soms maar beter even chagrijnig kan zijn, dan dom en onwetend. Want daar komt uiteindelijk alleen maar meer chagrijn van.

Ondertussen onderwierp ik mijn lijf aan een uitgebreide analyse. Kwam de pijn nou van voor uit mijn schouder of juist achter. En hé, lijkt het eigenlijk niet alsof het misschien toch gewoon uit mijn bovenarmen komt? Dat zou kunnen toch? Kun je daar anders even masseren? Ja, alweer. Nou, toe nou. Nee! Auw! Niet zo hard! Kijk nou! Er zit gewoon een blauwe plek! Denkt die fysio straks dat jij me mishandelt. Lekker dan. Ja ja, het voelt wel wat soepeler nu. Dat wel.

En gek genoeg voelde het tijdens een voorzichtige plonspoging een week na mijn laatste zwemtraining in het water ook best ok. Zou rust dan toch werken? En die massage? Ga ik dan toch niet dood? Dood misschien niet. Maar een fietstraining de volgende dag leerde dat mijn schouder toch nog steeds geen grapje met mij maakte. Terwijl ik na wat dagen chagrijn best zin had in een portie schuddebuiken. Zelfs om een heel flauw grapje.

Dat grapje kreeg ik maandag echter alsnog tegoed toen ik eindelijk bij de schouder-specialist-fysio op de behandeltafel lag. Zijn conclusie? Een zeer stijve bovenrug (what else is new? – oude grap, maar nog niemand die de oplossing heeft kunnen kraken), twee ribben die aan de achterkant vastzaten en een stijve kleine borstbeenspier. Het kan verkeren. Omdat het op plek A stijf is, doet het op plek B pijn. Logisch. En eigenlijk ook echt. De grap is namelijk dat de hele boel namelijk van kop tot teen met elkaar in verbinding staat en als het dan ergens niet helemaal goed loopt… Je hebt alleen dus even iemand nodig die je de goede weg wijst.

Of duwt. Of kraakt. Of heel diep masseert.
Nee, een pretje was het niet, maar het is en blijft toch frappant hoe een paar kleine handgrepen al verschil kunnen maken. Nog wat oefeningen en een vervolgafspraak erbij en we kunnen er hopelijk snel weer uit volle (en soepele) borst om lachen.

Er komt een man bij de dokter en zegt: “Dokter, ik heb zo’n last van mijn schouder.”
“Ok,” zegt de dokter,”ik zal eens kijken. Kleedt u zich maar even uit.”
De man kleedt zich uit, waarop de dokter zegt: “Prima. Kunt u nu even op handen en knieën gaan zitten en op deze manier naar de muur en dan naar de deur lopen?”
De man doet wat de dokter zegt. Hij loopt op zijn handen en knieën heen en weer en kleedt zich daarna weer aan. Eenmaal aangekleed krijgt hij een zalfje voor zijn schouder. Verbaasd vraagt de man aan de dokter:
“Waarom moest ik eigenlijk zo op handen en knieën lopen?”
“Nou,” zegt de dokter, “ik heb zojuist een nieuw tafeltje gekocht, en ik wilde even kijken waar ik hem het beste neer kan zetten.”