Mijn Eerste Marathon

Lieve helden van Rotterdam,

Wellicht dat jullie morgen naar mij op zoek zijn. Wellicht dat jullie hopen dat ik er sta, langs de kant. Wellicht dat jullie wensen dat op het punt dat je het echt even niet meer ziet zitten, je ineens een cheer hoort. Een flits van een oranje bord.

Geloof mij, ik was er heel graag bij geweest.
Maandenlang heb ik jullie via alle social media kanalen zien zwoegen. Daar waar het inschrijven een eitje was en met enige euforie gepaard ging, moest daarna het echte werk beginnen. Weken, soms wel maandenlang, werd jullie discipline getest aan de hand van onverbiddelijke schema’s. Drie, vier, vijf keer per week trainen was geen uitzondering. Om over het oplopend aantal kilometers per week nog maar te zwijgen.

Soms waren er pijntjes, ongemakjes of ‘geen zinnetjes’. Dat krijg je als je een winter lang in alle weersomstandigheden door bikkelt. Maar ‘geen zin’ is natuurlijk geen excuus. En ach, dat pijntje, dat zal vast wel weer verdwijnen. Doorzetten, doorgaan. Hoe zwaar, saai, vervelend of moeizaam ook: opgeven is geen optie. Je hebt jezelf een doel gesteld en dat zul je halen ook. Zelfs al moet het op je tandvlees!

En dan ineens, is het al zover. De datum die al maandenlang met dikke rode stift in je agenda omcirkeld staat, is daar. Een klein moment word je overmeesterd door een gevoel van paniek: ‘Wat! Nu al?’ Maar wees gerust. Ik heb jullie gezien. Ik heb jullie gevolgd. En ik weet dat jullie het kunnen. Dat jullie er klaar voor zijn. Klaar om die magische M te volbrengen. Klaar om weggeschoten te worden onder de emotionele klanken van ‘You’ll never walk alone’. Klaar om de bruggen te trotseren. En het beruchte Kralingse bos. Klaar om de man met de hamer te ontwijken. Of alsnog keihard te verslaan. Klaar om af te zien, maar door te kunnen gaan. Doorgaan tot het allerlaatste eind. Totdat ook die laatste 195 meter van de 42,195 op de Coolsingel zijn volbracht. En je het potjandorie gewoon hebt gefixt! Jij! De marathon! HELD die je er bent!

Want ja, ook zonder mij gaan jullie het redden. Niet alleen omdat jullie moeten, maar ook omdat jullie dat kunnen. Heldensupport staat namelijk niet alleen langs de weg. Het zit ook in je hoofd. En daar, in je hoofd, als je maar hard genoeg gelooft en vertrouwt, daar gebeurt het. Daar maak je het verschil tussen winnen en verliezen (hoewel iedereen die überhaupt aan een marathon start geen verliezer genoemd kan worden). Aan jullie voorbereiding zal het niet liggen. Aan de gemaakte kilometers ook niet. En die man met de hamer op het 30 kilometerpunt? Gewoon hallucinatie! Een man die denkt wat te zijn, maar waar jullie helden makkelijk tegenop kunnen. Echt, zolang je maar gelooft.

En als je dan gelooft. En als je dan vertrouwen hebt. Dan, misschien, is die heldensupport toch nog wat dichterbij dan je dacht! Ik sta in mijn gedachten in ieder geval gewoon bij het 37 kilometerpunt voor jullie.

Geef dus niet op. Maar walk gewoon on. With hope in your heart. And you’ll never walk alone!

Lieve, Kitty, Ruben, Nesrine, Etienne, Gabriëlla, Lia, Sandra, Maaike, Anneke, Ans, Aukje, Melanie, Maarten, Berend, Nicole, Monique, Dominique, Babette…..en vast nog vele anderen die ik nu keihard vergeet (zoals Jan, Chiel, Henny, Gerben, Saskia, Rudi, Marco en Patrick en wellicht jou wel (waarvoor héél véél excuus!)): Walk on! Ik geloof in jullie! Helden!

En uiteraard ook nog een dikke vette heldencheer voor de toppers die zondag Parijs onveilig maken. Ron, Zélia (en ook hier vast nog vele anderen)…Aller aller aller héros!