Mijn Eerste Marathon

Lieve Marathon,

Ik hou van je, ik hou niet van je, ik hou van je, ik hou niet van je, ik hou van je….
en ik kan niet meer van je houden.
Sorry.
Hoe leuk we het samen ook hadden, hoe groot onze toekomstplannen ook waren, hoe erg ik er ook in geloofde.
In ons.
Het gaat niet meer.
Hoe hevig ik ook naar je verlang. Je bent niet goed voor mij.
En ik weet niet of ik nog een breakup aankan.
Nog een keer aan. Nog een keer uit.
Nog een keer tranen.
Dus daarom.
Het is uit.
Sorry.

Veel liefs,
Sanne

Uit elkaar gaan is pijnlijk. En een breuk accepteren kost tijd. Sommige mensen praten er graag over. Ik stopte het de afgelopen weken liever in het hoekje ‘vergeten en negeren’. Wat je niet ziet, bestaat niet. En warempel, met wat nieuwe ‘flings’ als fietsen en zwemmen ging dat negeren best wel goed. Tranen werden omgezet in zweet en in plaats van klagen over kilometers die ik niet kon maken, kon ik trots zijn op de rollende en natte kilometers die ik wél maakte. Kortom, ik verzette mijn zinnen en maakte er verder geen woorden aan vuil.

Maar ja, ik kan natuurlijk wel niet over mijn breakup willen praten. Op een gegeven moment wordt je omgeving toch nieuwsgierig en willen zij eigenlijk graag wel weten wat nu precies de oorzaak is.
“Hoe is het met je blessure?”, “Hoe is het met je hak?”, “Weet je al wat het is?”, “Mag je alweer lopen?”.
Vragen, vragen, vragen. Vragen die ik soms wijselijk negeerde en waar ik soms een strategisch ontwijkend of met zelfspot vervuld antwoord op gaf. Feit was namelijk dat ik ook niet wist wat deze plotselinge breuk veroorzaakt had. Of nou ja, ik wist het ergens wel. Het was namelijk niet de eerste keer dat ik zo werd gedumpt. Maar ik hoopte dat het dit keer anders zou zijn. Dat de bevestiging die ik de vorige keer niet had gekregen nu zou laten zien dat ik er al die tijd naast had gezeten. Dat het niets voorstelde. En we gewoon de draad weer zouden kunnen oppakken. Alsof er niets gebeurd was. Maar zoals het cliché al zegt: liefde maakt blind. En hoe hard je de roze bril ook zou willen blijven dragen, soms is het beter de realiteit te aanvaarden, hoe pijnlijk en confronterend deze ook kan zijn.

En een pijnlijke en confronterende bevestiging kreeg ik: Een stressfractuur. Recht onder mijn hak.
Dus toch.
Hoewel ik het slechte nieuws al voelde aankomen, kwam het toch even hard aan. En niet eens zozeer vanwege het feit dat ik nog minstens 5 weken niet mag lopen (die termijn had ik voor mezelf ook al ingecalculeerd), maar meer nog vanwege de angst en onzekerheid die dit bericht in mijn hoofd teweeg brengt. Naast vragen als ‘hoe?’, ‘waarom?’ en ‘wat is er mis met mij?’, maak ik me vooral erg druk over wat anderen wel niet van mij zullen denken. Familie, vrienden, maar ook lezers hier en random personen. Iedereen heeft tegenwoordig immers wel een mening. En ik ben altijd heel goed die mening ‘die anderen misschien wel over me zullen hebben’, alvast lekker zelf helemaal in te vullen. Naast voor anderen denken, ben ik overigens ook heel goed in mezelf de schuld geven. Want het klopt toch niet, dat dit zomaar gebeurt? Misschien wel voor een tweede keer zelfs? Heb ik toch teveel getraind? Komt het omdat ik geen vlees eet? Is het mijn turnverleden? Had ik vroeger toch meer melk moeten drinken? Ik zou zo duizend-en-een redenen kunnen verzinnen waarom dit zomaar heeft kunnen gebeuren. Zelfs ondanks dat de sportarts aangeeft dat een stressfractuur echt niet zeldzaam is. En dat er verder niets geks qua botkwaliteit te zien is. Is het dan toch botte(n) pech? Ik weet het niet.

Vriend probeert me op te beuren door te zeggen dat hij mij een ‘taaie’ vindt. “Je hebt toch maar 6 weken gewoon met een gebroken hak rondgelopen.” Ik kan er echter niet om lachen. Ik voel me niet taai. Ik voel me breekbaar. En hoewel het na bijna 7 weken een heel stuk beter gaat (na weken van strompelen wandel ik weer soepel en pijnvrij), kijk ik er voor het eerst niet echt naar uit om deze relatie over 5 weken nog een kans te geven. Ik merk dat het vertrouwen weg is. En dat dit gebrek aan vertrouwen de wil om lief te hebben overschaduwd. Bang om opnieuw verlaten te worden of plotseling te worden gedumpt.

Dus zit er niks anders op. Ik breek met de marathon. De halve in Wenen, de hele in Berlijn. Ik wil geen HM of M meer horen of zien. Het komende jaar wil ik zelfs nog geen omgangsregeling. Hoe groot mijn liefde ook is, als deze maar van één kant blijft komen, moet je je op een gegeven moment realiseren dat dit niet gaat werken. Dat deze relatie misschien niet voor jou is weggelegd.

Beter is het te investeren in nieuwe relaties die we wel energie geven. Zoals de triatlon. Een liefde waarvan ik het van tevoren niet had verwacht, maar die me meer energie geeft dan ik had kunnen denken. Ik moet ervoor werken, maar krijg de liefde wél terug. En dat is ook wel eens fijn. Ook al moet de eerste echte relatietest nog komen, ik wil ervoor vechten om die te laten slagen.

Vijf kilometer. Vijf kilometer moet ik eind mei als eerste test kunnen lopen (na 500 meter zwemmen en 20 km fietsen). Klinkt als een eitje, voelt als een struisvogelei dat zich uit een gewone kip probeert te wringen. Maar liefde is ook je angst overwinnen. Jezelf weer bloot te durven geven. En gelukkig heb ik nog even. Heb ik de tijd om de breuk te laten helen en de barst in mijn vertrouwen te lijmen. De marathon mag dan ‘out of my league’ zijn, ik denk dat als ik eind juni over de finishlijn in van mijn Olympic Distance bij ICAN Amsterdam kom, deze mijlpaal net zo euforisch zal voelen als het volbrengen van die 42,2 kilometer. Misschien na deze breakup zelfs nog wel meer.

Maar goed, laten we de roze bril nog maar niet te strak op ons hoofd zetten. De liefde is nog pril en uit ervaring weet ik, dat ook dat stuk kan gaan. We doen het dus rustig aan. We verwerken het nieuws en bouwen stapje voor stapje op. Net zolang, totdat de enige tranen, die van geluk zijn.