Mijn Eerste Marathon

“Goh, knap van je dat je zo positief blijft! Lijkt me toch wel heel erg zuur als je alwéér geblesseerd bent.”
“Wat moet jij balen zeg! Ik zou de boel bij elkaar schreeuwen denk ik.”
“Top hoe je ermee omgaat. Jij blijft ook lachen hè?”

Zie hier een aantal quotes en uitspraken die ik de afgelopen weken naar mijn geblesseerde hoofd geslingerd heb gekregen. Je zou er haast door denken dat ik de meest positieve geblesseerde persoon ben die op de wereld rondloopt.
Nu heb ik dat dubieuze imago natuurlijk geheel aan mijzelf te danken. Door er luchtig over te doen, grappen over te maken en het bij tijd en wijlen gewoon lekker compleet te negeren. Onder het mom van de mantra’s ‘zeuren heeft geen zin’ en ‘van boos zijn is nog nooit iemand beter geworden’, probeer ik te laten zien dat negativiteit niks helpt en dat je maar beter de boel kan accepteren zoals deze is.

Maar voor wie denkt dat ik de afgelopen 4,5 week alleen maar lallend, grappend, grollend en lachend heb doorgebracht…think again! Of vraag het aan mijn wederhelft die ook zeker de andere kant van de geblesseerde positivo meemaakt. Want nee, natuurlijk is het niet leuk! Natuurlijk is het niet leuk om pijn te hebben, natuurlijk is het niet leuk om niet te kunnen lopen, natuurlijk is het niet leuk om startnummers te verkopen en natuurlijk is het niet leuk dat je begin april naar Wenen vliegt en daar (wéér) als enige langs de kant staat. Er zijn echt wel momenten dat ik ontzettend baal. Of dat ik zelfs op het punt sta te besluiten die loopschoenen maar helemaal in de wilgen te hangen. Omdat ik er gewoon klaar mee ben.

Dus nee, positief ben ik zeker niet. In ieder geval niet altijd. Dat dat maar even duidelijk moge wezen.
Maar…ik probeer het wel zoveel mogelijk te zijn. En het voordeel dat ik daarbij heb, is dat ik tegenwoordig als tryatleet door het leven ga. Want, ik mag dan wel niet kunnen lopen; zwemmen en fietsen kan en mag ik wel! En, oh boy, wat was ik afgelopen weekend blij toen ik voor het allereerst écht op mijn racefiets mocht stappen! Eindelijk weer sporten in de frisse buitenlucht! Geen chloordampen of oud sportschoolzweet. Nee, bos, weiden, binnenvelden….BUITEN! Want dat is misschien nog wel wat ik op dit moment het meeste mis aan lopen: het feit dat je de deur uitstapt wanneer jíj wil (zonder afhankelijk te zijn van sportschool- en zwembadtijden) en dat je kan genieten van de omgeving, het buiten zijn en het weer.

En over het weer gesproken: wat was het fan-tas-tisch weer afgelopen weekend! Vanaf het moment dat ik donderdag hoorde dat het zaterdag zonnig en 10(!) graden zou worden, kon ik aan niets anders denken dan mijn bloemige glitterschoenen uit de kast halen en eindelijk een rondje te maken op mijn rainbowbike! Fietsen met Evert is namelijk wel leuk en gezellig, maar inmiddels heb ik alle virtuele colletjes wel gehad en wil ik gewoon weten hoe het voelt om écht een tandje bij te schakelen.

Oh, en hoe je klikpedalen moet gebruiken. Dat is namelijk zo’n dingetje waar je als spinning-queen nou totaal géén ervaring mee opdoet. De eerste regel die ik meteen heb geleerd is: zorg dat je klikpedalen overeen komen met het kliksysteem van je schoenen. Zorg dat je bij het kopen van nieuwe plaatjes niet de verkeerde meekrijgt. En zorg dat je een tweedehands fiets koopt van een eigenaar die niet de neiging heeft om de trappers met oerkracht vast te draaien. Niet dat ik er heel veel last van heb gehad, maar vriendje heeft behoorlijk staan vloeken om de boel om te bouwen en heb ik een aantal niet voor dit blog geschikte woorden horen gebruiken toen hij met verkeerd materiaal van de fietswinkel terugkwam. Tja, hij zei dat mijn schoenen pasten. Dan mag hij het ook fixen. Niet zo emancipatorisch. Wel zo eerlijk.

Afijn, een pietsie later dan gepland gingen we op pad. Ik ietwat zenuwachtig omdat ik toch wel van verschillende kanten ‘voorzichtig’ was gewaarschuwd over het gebruik van klikpedalen (‘Niet vallen!’, ‘Wel voorzichtig doen hè!’) Gelukkig bleek mijn angst niet heel erg nodig te zijn, want, warempel, mijn fiets en ik klikten echt! Ok, heul hard ga ik nog niet en bochtjes en berg af zijn nog niet zo mijn ding. Maar wat is het heerlijk om zo een eind weg te kunnen trappen, de wind in je haren (lees: langs je helm) te voelen en over de weg heen te sjeesen! Het was maar goed dat vriendje mee was, want ik had me even niet gerealiseerd dat je op een racefiets toch net wat verder weg geraakt dan met een rondje lopen. En aangezien ik die ‘verder-weg-routes’ nou niet echt goed ken, is iets van een fietsroute-kenner naast je zij wel zo fijn.

Zo’n 30 kilometer en een dikke glimlach op mijn gezicht later stonden we weer thuis. ‘Morgen weer!’, was mijn eerste gedachte! En zo geschiedde. Evenals dinsdagmiddag: mijn vuurdoop om alleen een rondje te maken. De avond ervoor had ik nog verplicht een youtube-filmpje over banden verwisselen gekeken (“Je moet wel weten wat je moet doen als je lek rijdt”). Na de eerste handeling haakte ik echter al af en ging ik er voor het gemak maar vanuit dat ik heus niet meteen een lekke band zou rijden en dat ik anders vast wel een galante man tegen zou komen die dat even voor mij zou doen. Wederom: niet erg emancipatorisch, maar voor nu wel zo makkelijk. Bovendien was ook hier de paniek voor niks, want ik heb heerlijk met volle bandjes mijn solo-kilometertjes gemaakt en voelde me stiekem best wel een stoere chick zo voorover gebogen op die racefiets. En ja, dat banden verwisselen ga ik echt echt écht nog wel leren!

Met inmiddels zo’n 90 kilometer op de teller kun je dus wel zeggen dat weer een kleine stap gezet is in mijn proces van try- naar triatleet. En ja, dat ik daarvoor uiteindelijk ook weer voor moet gaan lopen, dat weet ik. Gelukkig kan ik voorlopig mijn blessure-frustratie in ieder geval goed onder controle houden door me lekker op de andere vlakken uit te leven. En met het racefietsseizoen verklaard voor geopend hoef ik me ook niet te verbijten als het buiten ‘prachtig loopweer’ is, want dat prachtige weer pik ik nu op de fiets ook gewoon mee! Hoera voor de triatleet die zich niet voor één gat laat vangen bij blessureleed!