“Heb je al overwogen om te lopen op krukken?”
Ik probeer een grinnik te onderdrukken maar zie aan de blik van de sportarts dat ze geen grapje maakt.
“Krukken?”, vraag ik met een onnozel gezicht.
“Ja. Dat is echt niet zo vreemd hoor. Gewoon een hele normale manier om je voet wat te ontlasten. Ik zou het eens overwegen.”
Wanneer ik ’s avonds onder lichte dwang van mijn vriend (die het idee van de arts een stuk minder belachelijk vindt klinken dan ik) voor de gein het woordje ‘krukken’ intyp op Marktplaats komt de proest die ik eerder die dag nog inhield er alsnog tien keer zo hard uit. Aangezien de zoekmachine niet precies weet wat voor krukken ik zoek, komt hij op de proppen met onder andere barkrukken! Hé, maar laat me dat nou een hele goede manier van herstellen lijken! Lekker drie maanden op een barkruk zitten! Aan de tap dan wel hè. Dat begrijpt u. Als ik daar niet van herstel, dan weet ik het ook niet meer!
Het gekke is wel dat ik moet toegeven dat de biertjes en wijntjes mij sinds mijn blessure ineens een stuk minder lijken te smaken. Zou er toch een verband bestaan tussen hardlopen en bier drinken? Tussen lange duurlopen en halve liters? Of heb ik wellicht een blessure aan mijn bierbotje opgelopen? Of een verzwikking van mijn proseccopees?
De sportarts vindt me in ieder geval maar een vreemd geval. Tja, ik kan er ook niks aan doen dat ik lastig kan aanwijzen waar de pijn nu precies zit of vandaan komt. En nee, dat is niet omdat ik een borrel teveel op heb! Hoogstens wat stoned van het chloorwater waar ik die ochtend nog een poging deed om Heleen in onze splashbattle te verslaan (zonder succes helaas. Ik blijf met 19.02 min op de 1000 meter op een 1-0 achterstand hangen). Aanwijzen blijft in ieder geval een lastige zaak. De ene keer lijkt het steken bij mijn hak, dan weer te zeuren rond mijn enkel. Op de tenen lopen gaat prima, met mijn enkels draaien ook geen probleem. Ik zie de arts al bijna kijken met een blik van ‘zit het niet gewoon tussen je oren’. Als ze mij echter heel gemeen een klap op mijn hak verkoopt (“sorry, ik moet het toch weten”) weet ík in ieder geval wel zeker dat het niet tussen mijn oren zit. En een borrel ter verzachting van de pijn geven, ho maar!
Dus verdrink ik mijn verdriet maar in het zwembad en droog ik mijn tranen bij Evert. Of waren het zweetdruppels? Echt, ik weet soms niet waar ik dat ‘tandje erbij’ van hem vandaan moet halen. Terwijl hij moeiteloos zwaarder en zwaarder schakelt en maar met soepele benen blijft fietsen, loopt mijn fiets na tien keer opdraaien toch echt vast. En het is heus niet dat ik niet mijn best wil doen. Maar na zo’n virtuele spinningles rond een Italiaans meer zou ik het ook wel eens aardig vinden als ik daarna gewoon beloond word met een duik in dat meer en een lekker koel Italiaans wijntje. Evert wilde in ieder geval al wel skinny dippen met me.
U ziet. Genoeg afleiding hier. Man! Ik heb heul geen tijd om het lopen te missen! Of zou dat komen door de korsakov? Misschien kunnen ze die straks ook wel even scannen bij de mri. Dat zou wat zijn natuurlijk hè. Dat ik straks gewoon weer kan lopen, maar ben vergeten hoe het moet! Ik bedoel, bij mij weet je het gewoon nooit.
Dat is wel heel goed voor de ‘kijkcijfers’ overigens. Ja ja, je gelooft het niet. Maar leedvermaak trekt aan. Wat zeg ik? Ik ben nog maar één blessure verwijderd van 700 volgers! Ik zeg: leg de champagne maar vast koud! Echt, als het aan de bezoekers van mijn blog ligt kan ik beter niet dan wel fit zijn. Het is niet seks dat sells maar leed. Ik bedoel, bij ‘Ik vertrek’ hebben we toch ook allemaal liever dat het allemaal in de soep loopt? Niks saaier dan een aflevering waarin ze voor de verandering wél een keer de taal van het land hebben geleerd, ervaring in de horeca hebben en er niet blind vanuit gaan dat de verbouwing van het hotel wel op tijd af zal zijn.
Maar goed, ik dwaal af. Tja, dat krijg je als je niet helemaal recht loopt. Hé, door mijn voet hè! Niet door dat wijntje dat… Ach, laat ook maar. Misschien moet ik toch die barkruk maar bestellen. Je kan dat herstellen immers niet serieus genoeg nemen. Proost!
Mijn Eerste Marathon 