Mijn Eerste Marathon

Vandaag is het zover. Eén van de grootste klassiekers onder de ultra-races is van start: de ‘Spartathlon’. Een bijzondere loop van 246(!) kilometer die voert van Athene naar Sparta, in de voetsporen van de Griekse boodschapper Phidippides.

De meesten zullen de Spartathlon kennen dankzij Léonie van den Haak, die deze race in 2012 wist uit te lopen in 28:42:36 uur. Deze tijd was niet alleen goed voor een achtste plaats in het algemeen klassement, maar ook voor het behalen van een tweede plaats als vrouw en het neerzetten van de snelste vrouwelijke Nederlandse prestatie ooit! Is voor velen alleen al het uitlopen van deze race een onmogelijke prestatie, Léonie doet er gewoon nog even een schepje bovenop!

Wat velen echter niet zullen weten, is dat ook mijn vader deelnemer is geweest van deze epische race. Sterker nog, hij was in 2005 niet alleen deelnemer, maar wist na 33:19.05 ook de finish en de voet van Leonidas te bereiken.
Ja, dat hadden jullie niet gedacht hè? Ik. de koningin van de geblesseerde minutenfeestjes, stam af van een held die in het lijstje op Wikipedia als elfde Nederlander genoemd staat bij het finishen van de Spartathlon. Tja, het kan verkeren. Ze zeggen toch dat talent altijd een generatie overslaat? Bij deze weten jullie waar het aan ligt.

Dat het lopen van 246 kilometer meer is dan gewoon ‘heel ver lopen’, daar had ik in 2005 nog niet echt weet van. Ik was twintig, studeerde in Nijmegen en op een sporadisch rondje fietsbrug na was ik eerder een jazzballet en aerobics-klas-meisje dan een hardloopster. Hoe ver 5 kilometer was, daar kon ik mij nog wel enigszins wat bij voorstellen, maar 246 kilometer?! Man, dat vond ik met de auto al een heel stuk! Laat staan op je hardloopschoenen.

Toch voelde ik wel dat het bijzonder was wat hij deed. Ik bedoel, je traint niet voor niets een jaar lang naar een droom als deze toe. Kilometer na kilometer. Maar het gaat niet alleen om de kilometers. Ook mentaal moet je er klaar voor zijn. Gelukkig kun je er bij mijn vader op zijn precisie als marinier op aan dat hij ook deze race tot in de puntjes voorbereidde. Hij las alle verslagen over de race, bestudeerde de route, trainde op de hitte en wist bij wijze van spreken bij de start al welke moeilijkheden zijn pad zouden kunnen doorkruisen. De weg van de Spartathlon is lang, maar de weg ernaartoe nog veel langer.

In totaal 4565 kilometer liep mijn vader tussen 1 januari 2005 en de start op 30 september van datzelfde jaar. Bijna 5000 kilometer en vele paren versleten hardloopschoenen die allemaal in het teken stonden van die grote droom: Vlak na zijn vijftigste verjaardag deze race starten én finishen! Een droom die een aantal jaar eerder was ontstaan na het lezen van ‘De mens als duurloper’ van Jan Knippenberg. De gevleugelde uitspraak ‘Lopen is geen sport, maar een manier van reizen’, sprak zo tot de verbeelding dat er een nieuw pad werd gekozen, waarvan de hoofdweg leidde naar Sparta. En met succes.

Als iemand een voorbeeld is van ‘als je iets maar graag genoeg wilt, dan kun je het’, dan is het mijn vader. Een man met op het eerste gezicht een merkwaardig hardloopfiguur (lang lijf, korte benen, grappig eendenpasje), maar die door training, doorzettingsvermogen, focus en wilskracht verder heeft kunnen komen dan de meesten van ons van durven dromen. Of juist niet.
Want, hoewel ik de prestatie van mijn vader nu ik zelf loop in een veel beter perspectief kan plaatsen (‘Jongens, 246 kilometer! WTF!’), geloof ik niet dat ik de behoefte voel om ooit in die voetstappen te treden. Los van het feit of ik het überhaupt zou kunnen, is deze race de plek waar de echte Spartanen van de ‘normale’ hardlopers worden onderscheiden. En aangezien ik van mezelf al gek genoeg ben, settel ik mij bij deze graag voor een flink portie normaliteit. Gelukkig is Léonie van den Haak de beroerdste niet en zal zij komend jaar de vrouwelijke eer tijdens de Spartathlon hooghouden door voor een tweede maal aan de start te verschijnen. Iets wat mijn vader volgend jaar (als hij zestig wordt) ook graag had gewild, maar wat met de diagnose van een versleten knie helaas niet meer mogelijk is.

Op dit moment loopt een groot deel van de lopers in Griekenland het eerste marathonpunt voorbij. Op weg naar de lauwerkrans en de voet van Leonidas. Een weg die lang en zwaar is, maar die – als je er eenmaal bent –  nooit meer vergeten zal worden. Want, ook al loop je nu niet meer: een finish in Sparta is goed voor een heldenstatus die je je leven lang met je meedraagt. Pap, ik ben trots op je!