Mijn Eerste Marathon

Afgelopen zondag was het zover. Het bekende en vaak gevreesde punt in de meeste marathonschema’s: de allereerste dertiger.

In de marathon zelf markeert dit cijfer het ‘omslagpunt’. Het punt waarop je alles los moet laten omdat je gewoonweg niet weet wat er gaat gebeuren. Komt de man met de hamer? Word je overvallen door spontane kramp? Hoe goed je ook voorbereid bent, vanaf kilometer 30 is het de dood of de gladiolen. Zo loop je nog als een zonnetje en zo word je overvallen door de grootste onweersbui die je maar kunt bedenken. Want het mag misschien niet ver meer klinken, maar tussen kilometer 30 en 42,2 ligt nog een hele weg aan bloed, zweet en tranen voor je open.

Gelukkig hoef ik mij over bovenstaande ‘martelgang’ pas op 14 september druk te maken. Daar waar het in de marathon zelf volgens mij na kilometer 30 vooral (ook) fysiek een uitdaging wordt, vind ik met de trainingen bepaalde cijfers vooral een mentale uitdaging. Ik had het met mijn eerste 20, of eigenlijk, de eerste 22: het punt dat je net die 20 kilometer-grens passeert. Net zoals bij de eerste 27, wanneer je ineens het 25-kilometer-punt voorbij moet.

En nu dan dus die 30. Hoewel ik anderhalve week hiervoor nog vrijwel fluitend in ontzettend baggerweer (lees: 2 uur en 45 minuten lang regen!) 28 kilometer voltooide, leken die magische 3 en 0 zich nu ineens als het himalaya-gebergte aan mij te ontvouwen. Want dér-tig kilometer hardlopen: sjonge, dat is me nogal wat! Zei het meisje dat daar over 8 weken nog eens 12,2 kilometer bij op mag  tellen. Ineens snapte ik waarom sommige mensen dit waanzin vinden. Drie uur lang hardlopen, in je uppie, met je rugtas om. Je zou op de zomers zondagochtend wel wat beters kunnen bedenken!

Want, een zomerse zondagochtend was het. Wat zeg ik? Tropisch! De beloofde regen en onweersbuien zaterdagnacht waren uitgebleven, dus al wat mij restte was een wekker om 6:00, zomerse kledij, veel drinken in mijn camelbak en de hoop dat ‘waanzin’ ook wel eens een afkorting zou kunnen zijn van ‘waanzinnig leuk’.
Eén ding had ik in ieder geval al geregeld: in mijn uppie hoefde ik die 30 kilometer niet te lopen. Tenminste, de laatste 8 kilometer niet. Want aangezien vriendlief zijn nieuwe hardloopverslaving nog steeds vol enthousiasme voortzet, kon hij mij mooi het laatste stuk vergezellen. Hij een duurloop, ik een mentaal steuntje in de rug. Dat is dan alvast waanzinnig slim bedacht. En waanzinnig gezellig natuurlijk!

Na een stevig ontbijt (van vul zelf maar in) en de slaap uit mijn ogen geveegd, sloeg de klok 7:00 en werd het tijd om me klaar te maken voor vertrek. Tas klaar, gelletjes klaar, nog een laatste likje vaseline her en der…Ok. Let’s. Do. This!

En dan is het zo’n ochtend. Zo’n ochtend dat je na kilometer 1 al aan je benen voelt dat die zwaar zijn en dat die voorlopig ook niet minder zwaar zullen worden. Was het de hitte van de afgelopen dagen? Het niet zo goed slapen door de warmte? Of zat ik me stiekem gewoon druk te maken? Wat het ook mocht zijn en hoe het ook zat, opgeven was geen optie. Dat doe ik straks in de marathon niet en nu dus ook niet. Waanzin of niet, wij lopen door.

En hoewel de benen inderdaad niet minder zwaar werden en het zweet rijkelijk gutste van mijn voorhoofd, zat er mentaal toch ergens een knopje dat een soort van ontspannen modus had gevonden. Ik concentreerde me niet zozeer op hoe ver ik nog moest, maar knipte de afstand in mijn hoofd op in stukjes en telde ondertussen vrolijk af: nog maar 12 kilometer in mijn eentje en dan mag ik er nog gezellig 8 met Sjoerd. Nog maar 7 kilometer alleen en dan gezellig 8 met Sjoerd.

Zo ‘huppelde’ ik vrolijk het bos, half Veenendaal en de binnenvelden door, om uiteindelijk op 22,3 kilometer thuis uit te komen waar vriendlief al braaf op mij stond te wachten. Ik plenste snel wat water in mijn zoute gezicht, goot er een laatste gelletje in en trappelde meteen weer door voor de laatste ronde. En wat ik in mijn hoofd al had voorspeld, klopte: in plaats van dat ik het die laatste kilometers zwaar had, voelde het nu meer alsof we gewoon even gezellig samen een rondje gingen maken. Ok, met zware zwabberbenen inmiddels, dat dan weer wel. Maar ik liep en ik denk dat ik het zonder dit mentale ‘trucje’ een stuk zwaarder had gehad.

En zo kwam het dat ik bijna 3 uur later na 30,2 kilometer (verste afstand ooit!) moe maar met een hele grote glimlach mijzelf op het gras van onze achtertuin neerstortte. I. Did. It! Bam! Een dikke dertiger in the pocket! Stukje sneller dan gepland (net als mijn vader heb ik de vreemde gewoonte om harder te gaan lopen als ik moe ben of geen zin meer heb). Totaler wahnsinn aber auch wahnsinnig super toll klasse!
En die laatste 12 kilometer straks? Daar denken we nu nog lekker niet aan. Nog 7,5 week om lijf en koppie ook voor dat laatste stuk marathon klaar te stomen. Waanzin of niet: Köln, ich komme dran!