Mijn Eerste Marathon

Nu de zomer is aangebroken en de lange-marathon-duurlopen de +20km zijn gepasseerd, wordt het tijd om eens wat aandacht te besteden een welbekend hardloopfenomeen: DORST! En nee, dan bedoel ik niet de fijne herstelbiertjes die na een lange training zo lekker smaken (gotta love after-run-beer!), maar de dorst die tijdens het lopen ontstaat en vanzelfsprekend op tijd gelest of wellicht zelfs voorkomen moet worden.

To drink or not to drink. Nee, dat is niet de vraag. Dat is een feit. Drinken moet je. Vooral tijdens het lopen van lange afstanden. De vraag is dan ook niet óf je moet drinken, maar hóe je moet drinken. Of beter gezegd: hóe je dat drinken tijdens het lopen met je mee moet dragen.

Eén van de meest gebruikte drinksystemen onder lopers is de voor velen welbekende ‘running belt’: een ‘charmante’ heupgordel met daaraan één of meerdere flesjes bevestigd en soms nog een tasje of opbergvakje voor wat gels, sleutels of andere spullen.
Ook ik ben vorig jaar aan zo’n belt gegaan toen ik voor het eerst ‘marathonwaardige’ afstanden ging lopen. Een roze gordel van nathan met 2 flesjes van 0,3 liter. Op zich niets mis mee; ware het niet dat ik de eerste paar km toch altijd wel liep te sjorren aan de belt omdat ie dan wel omhoog kroop of danwel naar beneden zakte. Niet echt een charmant gezicht en praktisch al helemaal niet. Komt nog eens bij dat 0,6 liter drinken in eerste instantie wel genoeg lijkt, maar met een beetje zon op je bol toch wel aan de krappe kant is. Helemaal als die bol van je na 25 km in een kleine zoutsculptuur verandert (echt, ben ik de enige die hier last van heeft?), wat betekent dat er toch echt hoognodig vocht moet worden aangevuld. Conclusie: Met mijn echt lange duurlopen moest ik vorig jaar zomer dus alsnog pitstops maken om mijn flesjes bij te vullen of met een extra fles in de hand op pad. Onhandige extra moeite, waar ik uiteindelijk alleen maar meer dorst van kreeg.

‘Kan dit niet handiger?’, vroeg ik mij begin dit jaar dus af toen de grote M zich weer langzaam in mijn hoofd nestelde.  Hoewel ik blij was dat de belt weer uit de kast kon komen (dat betekende immers dat ik eindelijk weer als een blije skippy fatsoenlijke afstanden kon lopen), kreeg ik meteen weer visioenen van opkruipende heupgordels en laatste druppels drinken op nog niet eens de helft van mijn lange duurloop. Dat móest beter kunnen. Maar hoe?

Het antwoord: de kameel! Of beter gezegd: de camelbak. Het hippe heupbuideltje van skippy mag dan namelijk wel zo vrij en vrolijk klinken, het is uiteindelijk de kameel die de lange afstanden pas echt zonder watersnood doorstaat.

Maarre…zo’n camelbak: is die niet alleen voor de écht stoere ultrarunner’s en traillopers die tijdens hun verre tochten goed bevoorraad moeten zijn? Ik dacht in eerste instantie altijd van wel namelijk. Je hebt heupsjouwers en je hebt rugzakdragers. En om tot die laatste categorie te mogen toetreden, moet je toch op zijn minst een marathon of 3 gelopen hebben. Toch? Of begin ik nu onzin door uitdrogingsverschijnselen te brabbelen?

Hoe het ook zij. Feit is dat begin dit jaar ineens steeds meer kamelenkuddes zag opduiken. En nee, dat waren niet alleen superkamelen (met 3 marathonbulten), maar ook hele gewone, die – net als ik – graag lange afstanden lopen en daarbij goed gehydrateerd en vol comfort op pad gaan. Begin vorige maand was ik dus om: ik wil ook zo’n kamelentas! Ik ben klaar met het gehups van mijn buidel, tijd voor een stabiele bult op mijn rug! Maar, wat voor een?!

Met het woord ‘hydratatie’ in mijn hoofd startte ik onder het genot van een fijn biertje mijn internetzoektocht. Dat bleek echter nog niet zo makkelijk te zijn: Zoveel kamelen, zoveel bulten. En tja, dan zie je als snel door de bulte..ehh..de bomen het bos niet meer.
Totdat ik via een forumbericht op Dutchroadrunners op een rugzak van het merk Raidlight stuit. Dat ziet er mooi uit! En als übertrailer Ronnie zegt dat het een goede rugzak is, dan ben ik natuurlijk de laatste die dat advies in de wind slaat!
Ik neem dus nog een slokje van mijn bier en kom al snel op de site van de Ultra-Run Store. Hier verkopen ze veel verschillende modellen Raidlight rugzakken, waaronder de Raidlight XP2: een ultralichte rugzak, die door zijn compacte bouw en draagcomfort met name geschikt is voor vrouwen. Kijk, daar hebben we wat aan! Ik mag immers dan wel braaf aan mijn core en spierballen werken, als rank slank kamelenvrouwtje zal ik nooit een breedgeschouderde bultendrager worden. En met 1,5 liter (de inhoud van de waterzak) drinken op je rug wil je natuurlijk wel dat die voorraad een beetje stabiel blijft zitten. Ik denk dus niet langer na (zou het door het bier komen?), neem een laatste slok, druk op de bestelknop en wacht braaf op het moment dat de fata morgana werkelijkheid wordt.

Gelukkig hoefde ik als ongeduldig kameeltje niet lang te wachten: nog geen 24 uur na mijn bestelling valt mijn camelbak op de deurmat. Mét naast een prachtige rugzak óók een persoonlijke kaart! Zouden ze bij de Ultra-Run Store weten dat ik een ‘sucker’ ben voor post? Zulke pakketjes wil ik wel vaker ontvangen!
Op de kaart staat netjes uitgelegd hoe ik mijn ‘bult’ het beste kan dragen en dat ik bij vragen altijd contact op kan nemen. Dat is nog eens service! Veel tijd om überhaupt te bedenken of ik nog vragen heb, heb ik niet. Want ik ben veel te ongeduldig om de rugzak meteen te gaan testen! Want, zou het? Zou dit dé oplossing voor mijn dorstige vraagstuk zijn?

Na inmiddels drie lange duurlopen van respectievelijk 22, 25 en 28 km te hebben gelopen (let dus niet op mijn verfomfaaide gezicht hierboven) kan ik volmondig zeggen: ‘Ja!’ Want, oh oh oh, wat ben ik blij met mijn mooie kleine, lichte, fijne rugzak! Hij zit fijn, blijft goed zitten en op het klotsen van het water na, is er niets anders dat klotst, schudt, wiebelt of hobbelt. En hoewel een rugzak natuurlijk best wat groter is dan een running belt, heb ik toch echt het gevoel dat ik als kameel veel meer bewegingsvrijheid heb dan als een skippy. En dat zonder dorst te hebben! Hoera!

Komende zondag staat mijn eerste ‘dertiger’ op het program. Daar waar ik vorig jaar nog verschillende rondes moest lopen om steeds mijn energievoorraden aan te vullen (wat niet altijd vlekkeloos verliep), hoef ik jullie nu niet te vertellen dat ik en mijn bult die hobbel gewoon samen in één keer gaan nemen. Al was het alleen maar omdat ik mij met mijn ‘kekke rugzakje’ niet alleen gehydrateerd maar stiekem toch ook wel supercool voel. Als een échte loper! Geen superkameel, maar wel eentje die er toe doet. Nu nog zo’n paar van die kekke blauwe sokjes erbij (hopelijk weer met zo’n leuk persoonlijk kaartje!) en ik vlieg straks in Keulen over de finish! Om meteen daarna mijn bult met 1,5 liter Erdinger te vullen. Ook na het lopen moet je dorst immers niet onderschatten!