Mijn Eerste Marathon

Precies twee maanden geleden liet ik voor het eerst het grote ‘M’ woord dit jaar vallen. De stress van de fractuur lag inmiddels al aardig wat maanden achter me en in plaats van terug te kijken op wat had kunnen zijn (lees: de marathon van Amsterdam), durfde ik nu voor het eerst weer vooruit te kijken naar wat misschien wel zou komen.

En zo zat ik – gekieteld door de stoere helden in Rotterdam – half april ineens met een pen en een papiertje in mijn hand. Al boemelend in de trein zag ik hoe mijn hand verschillende loopjes en afstanden neerpende en dat aan het einde van dat lijstje voorzichtig doch bewust het befaamde/beruchte/bejubelde/bevreesde 42,195-meter-woord werd neergezet. Terughoudend, vastberaden. Met aarzeling en zekerheid. Pen op papier. Zwart op wit. Zondag 19 oktober 2014: de marathon van Amsterdam. Bam!

Zo hard als ik de ‘M’ zo plotseling naar buiten had gegooid, zo zachtjes fluisterend stopte ik het kladpapiertje weer in mijn binnenzak. Bang dat ik was dat alle tamtam binnen de kortste keren de mond gesnoerd zou worden door een dwarse spier of pees. De grote ‘m’ is en blijft immers grillig en onvoorspelbaar. En de man met de hamer kom ik liever niet nog een keer véél te vroeg tegen!

Maar waar aan de ene kant het geluid werd getemperd, werd het volume in mijn hoofd ondertussen steeds maar harder. Hoe voorzichtig ik het woord namelijk ook op papier had gezet, daar in mijn bovenkamer had het plan zich inmiddels al heerlijk warm en comfortabel in mijn systeem genesteld.
Het werd tijd voor een nieuwe kans. Tijd voor een tweede poging. De basis was vorig jaar immers al gelegd en de eerste opbouw ook alweer een tijdje binnen. Ik had zin in iets zoets. De zoete smaak van ‘wraak’. Het fijne gevoel van een revanche, met een druppel welverdiend zweet als toetje.

Hoe lekker mijn menu echter ook klonk. Op de een of andere manier kon mijn hoofdgerecht mij toch niet bekoren. Wat ik namelijk al eerder over Amsterdam had gehoord en nu ook weer her en der in reacties las, was dat de Marathon van Amsterdam eigenlijk helemaal zo leuk niet is. Een weinig inspirerende route met een saai lang stuk langs de Amstel. En nog weinig juichende mensen ook (behalve die 2 gekken met dat heldenbord afgelopen jaar dan). Nee, wil je in Nederland een toffe en gezellige marathon lopen, dan moet je naar Rotterdam! Met Lee Touwers, de Coolsingel, 2 gekken met een heldenbord. Dat is pas een mááárathon!

Ja, leuk en aardig allemaal. Maar Rotterdam, dat is potjandikkie nog een heel jaar weg! En geduld mag dan misschien een schone zaak zijn. Als ik iets in mijn hoofd heb gehaald moet het gewoon gebeuren. En het liefst vandaag (of nouja, ok, over een trainingsweek of 20 ofzo).
Maar, de opmerkingen over Amsterdam hadden me wel aan het denken gezet. Natuurlijk voelde het aan de ene kant juist dat ik daar mijn tweede poging moest ondernemen. Aan de andere kant; waarom zou ik niet gewoon voor iets totaal anders gaan? Iets nieuws. Iets wat niemand verwacht.

Het kladpapiertje werd dus zachtjes verfrommeld en de voelsprieten voor een zoektocht werden stilletjes uitgezet. Eerst dacht ik aan Den Haag (mooie stad, mooi parcours), maar de wisselende reacties over de organisatie vorig jaar en het grote stuk over het strand schrokken me toch wel af. Dan Eindhoven: gezellig, snel, maar wel twee keer hetzelfde rondje. Kustmarathon Zeeland (getipt door iemand anders): veeeeeeel te veel strand! En ga zo nog maar even door.

En toen, zomaar, ineens (nouja, na gewoon nog wat verder zoeken en snuffelen), was daar: de RheinEnergieMarathon Köln. Oftewel, de marathon van Keulen. De op twee na grootste marathon van Duitsland en – als ik de berichten moet geloven – zeker ook een van de gezelligste! Kijk, daar krijg je nou trek van: marathon lopen in een carnavalsstad! Alaaf! Alaaf! Het was echter niet alleen de gezellige feestvreugde die mij richting Keulen lokte. Ook de sfeervolle, afwisselende route, een vlak parcours, de vele toeschouwers en als bonus die prachtige Dom, deden mijn hand vrijwel automatisch naar de inschrijvingsknop sturen en voor ik het wist was het leed geschied: “Hello Sanne, Thank you very much for your registration for theCologne Marathon on September 14th 2014.”

Zondag 14 september 2014. Ineens stond het écht zwart op wit. Niks geen velletje verkrummeld papier. Niks geen plannen of dromen. Gewoon een keiharde inschrijving en een duidelijk doel: 42,195 meter lopen. En dat over precies 20 weken al! Helphoera!

Nu zullen sommigen van jullie misschien denken: waarom zo snel al? Waarom niet langer wachten? Natuurlijk heb ik mijzelf dat ook afgevraagd. Los van bovenstaande redenen om voor Keulen te kiezen, was het echter ook wel een bewuste keuze om mij doel wat meer naar voren te halen. Aan het opbouwen was ik immers al, dus dan maar liever meteen voor een doel. Bovendien, met het oog op de gebeurtenissen van vorig jaar, ken ik mijzelf: ik zal met een langere aanloopperiode eerder te lang te veel doen, terwijl ik nu precies een 20-weken trainingsschema in kan stromen. Én, in september lopen, betekent daarna genoeg tijd voor herstel zodat in 2015 misschien ook wel Rotterdam meegenomen kan worden! Maar goed, dan lopen we alweer heel ver op de zaken vooruit (aan mijn 10km-pr tactiek kan immers ook nog wel wat geschroefd worden)

En zo begon ik dus 9 weken geleden: stilletjes aan mijn opbouw richting de dom. Want hoewel mij lezers en volgers wel wisten van mijn nieuwe marathonplannen, waren slechts weinigen op de hoogte van het feit dat Amsterdam al een tijdje in de prullenbak was beland en Keulen inmiddels de nieuwe carnavalskraker was geworden.
Even heb ik nog met de gedachten zitten spelen om mijn plan tot vlak voor het einde in de fluistermodus te houden. Die struisvogeltactiek hebben een aantal medelopers in mijn social medianetwerk namelijk al met groot succes en fijne resultaten toegepast. Omdat ik echter toch het type ben dat moeilijk haar mond over dit soort zaken kan houden (laat staan er als blogger niet over te schrijven!)  en mijn oplopende kilometers inmiddels ook wel her en der wat argwaan beginnen op te wekken: bij deze dus mijn kop uit het zand en de fluistermodus uit.

Vol spanning en vastberadenheid roep ik dus uit volle borst: Ik ga het doen! Ik ga naar de Dom!
(En fluister dan heel zachtjes: ‘En hopelijk dit keer niet als toeschouwer met een heldenbord’)