Mijn Eerste Marathon

Afgelopen week werd via mijn Twitter-tijdlijn het volgende artikel gedeeld: ‘Lopen is religie geworden, met Evy Gruysert als hogepriesteres’.
Het artikel, geschreven door de hoofdredacteur van de Belgische krant De Morgen, gaat over het fanatisme van de amateurloper, waarbij de drang naar de shot runner’s high als een ongezonde verslaving wordt gezien. Volgens meneer de hoofdredacteur zijn wij lopers “Allemaal fanatiek doorgeslagen in een compleet onzinnige en tot mislukken gedoemde poging om eeuwig jong te blijven”. We verafschuwen de vergrijzende samenleving en prediken ons ‘geloof’ als fanatieke extremisten waarbij we onze luie medemens ervan willen overtuigen dat ze toch écht eens van hun luie gat af moeten komen. In de naam van de vader, de zoon en de heilige Evy Gruyaert.

Hardlopen als religie. De meneer van het artikel mag deze kop misschien sarcastisch bedoeld hebben, ik vind het eigenlijk niet eens zo’n slechte uitspraak. Want wat voor beter geloof kun je hebben, dan het geloof in je eigen lijf, het uitdragen van de energie die het heeft en dit te vieren door op zondagochtend een rondje in het bos te maken waarna je met een stevig portie ‘Halleluja’ gevoel weer thuiskomt? Ik zie het probleem niet zo.

Nou is het ‘probleem’ van deze meneer ook niet dát wij lopen, maar hoe fanatiek wij lopen. Zoals het vaker met religies gaat, bestaat er op een gegeven moment immers de kans dat je steeds verder in je geloof wordt meegenomen, waardoor je er zo in wordt meegenomen dat het nare ongezonde trekjes krijgt. Uit de reacties op het artikel valt te lezen dat niet alleen de hoofdredacteur door dit soort ‘extremisten’ wordt omsingeld, maar dat ook veel anderen last hebben van de fanatieke volgelingen die zich ‘lopers’ noemen.

“O zo herkenbaar. We hebben ze hier ook op werk, de bende die dwangmatig hun kilometers moeten afwerken, zich uithongeren en je scheeft bekijken als je zomaar een boterham eet tijdens de lunch.” 

“Het moest maar eens gezegd worden: lopen is eigenlijk niet gezond. Het is te intensief en te zwaar voor de gewrichten.”…”Lichaamsbeweging is gezond, “sporten” is dat echter zelden.”

“Ik had een vriend die overal halve marathons ging lopen. Hij bekeek mij meestal meewarig omdat ik dagelijks alleen maar wandelde of fietstochtjes van 30 kilometer deed. Niet sportief hé maat zei hij soms. Hij is zestig geworden en stierf aan een hartstilstand.”

Voor u het nog niet wist: lopen is gevaarlijk. Je kan er versleten knieën van krijgen, kapotte gewrichten, blessures en met een beetje pech val je tijdens een loop ook nog eens dood neer. U zijt gewaarschuwd! En dan hebben we het nog niet eens over al die kosten van al die fysiotherapie, sportmasages en blessurebehandelingen. Niet roken of overgewicht drijft onze zorgkosten de pan uit, maar die pezige beentjes van u mijn vriend! Dat je het maar even weet.

Ja, inderdad: ‘trop’ is too much. Daar is niets teveel over gezegd. En dat hardlopen een blessuregevoelige sport is, dat zullen vast vele lopers beamen. Maar om dit snel opkomende ‘geloof’ dan maar meteen als een grote bedreiging voor onze samenleving te zien, dat gaat mij toch echt wel wat te ver. Natuurlijk preek ik voor eigen parochie als ik zeg dat lopen ook (lees: vooral!) veel goede en geweldige dingen biedt: Je voelt je blijer en energieker. Het helpt tegen stress en depressies. Het verbindt mensen uit alle lagen van de samenleving. Het geeft zelfvertrouwen. Het laat je de omgeving zien, ruiken en voelen. En tja, dat je daar een beetje fanatiek van kunt worden en daardoor steeds vaker die Runner’s High wilt ervaren, dat is soms inderdaad een extra bijkomstigheid.
Gelukkig begrijpen lopers dat 3 keer per week lopen echt niet slechter is dan 3 keer per week de coachpotatoe uithangen (al dan niet met een zak chips in de hand). Misschien is het iets zwaarder voor de gewrichten, maar vlak zo’n harde kerkbank ook niet uit.

Gelukkig leven we hier in een vrij land en staat het wat mij betreft iedereen vrij om te geloven wat hij of zij wil. Of dit nou een levensovertuiging is onder leiding van ‘ons Evy’, een gemeenschap aangevoerd door de wandelclub, een genootschap van bourgondiërs of een heilige kring der bankhangers. Heilige koe of benenwagen; het is mij om het even. Ik beloof bij deze dan ook plechtig dat ik niemand van mijn geloof zal overtuigen of bekeren, maar nodig iedereen graag uit om eens vrijblijvend een dienst van Evy bij te wonen. Amen.