Mijn Eerste Marathon

De lente is aangebroken. De natuur ontwaakt en de voeten kriebelen.
Het is langer licht én vroeger licht! Heerlijk voor een vroege vogelloper zoals ik. Niets fijner dan in ‘kouwe’ dauw de interne wekker af te laten gaan met als ringtone vrolijk vogelgekwetter. Daar kan geen snooze knop tegenop!

En terwijl met het achterlaten van de winter alle ‘hobbelpaarden’ weer op gang komen, zie je tegelijkertijd ook de ‘renpaarden’ weer van stal komen. Enthousiast briesend, galopperen ze van de ene wedstrijd naar de andere. Het wedstrijdseizoen is aangebroken en de geur van koolhydraatrijke bakken haver verraadt dat de eerste grote marathons weer in zicht komen.

Voorjaarskriebels jeuken tussen mijn tenen. Mijn hoefjes beginnen weer wat te blinken en het hobbelen gaat tot nu toe best aardig. Tijd om mijn renpaardenstatus weer eens een beetje te checken. Alleen, heb ik als hobbelpaard toch altijd wel een beetje ‘race-vrees’. Geen idee waarom, maar misschien is het een gevalletje ‘hoge lat’ en bijbehorende verwachtingen. Het is immers niet voor niets dat in mijn uitslagenlijst niet veel officiële loopjes staan opgenomen. Was het vroeger alleen voor de leuk en met als uitdaging om een bepaalde afstand te voltooien, nu voelt het toch een meer alsof ik mezelf iedere loop weer wat moet bewijzen. Een afstand die al eerder gelopen is moet beter, sneller, harder. Maar de angst is altijd; ben ik dat wel?

Dit voorjaar heb ik echter besloten om het anders te doen. Als net ontslagen blessurepaard mag ik dan nog eerder in de categorie hobbel- dan renpaard zitten, dat betekent niet dat meedoen aan loopjes niet leuk, gezellig of leerzaam kan zijn. En ach, nu ik dit jaar toch allemaal hobbels en bijbehorende uitdagingen aan het aangaan ben; dan moet dat op dit vlak toch ook zeker lukken!

Dus kriebel ik mezelf nog eens hard en neem ik die hindernis: als eerste richting 30 maart. Dan gooi ik mezelf namelijk maar meteen in het diepe met de ‘Never Lose the Focus’ run van Andrea. ‘Do you dare?’ is de slogan. Alleen dat al zegt volgens mij genoeg. Het is misschien geen echte wedstrijd, maar het is wel een goede wedstrijdtraining. Een training die niet is voor mietjes en waarbij je jezelf zeker tegen zult komen. ‘Dit helpt je straks om tijdens het strijden voor jouw doel dieper te durven gaan, zodat je jezelf nog een stap kunt overtreffen in de jacht op je triomf!’ Ik zeg: huhuuu…en briesend richting de finish!

Naar die van de Leidsche Rijn Loop bijvoorbeeld, op 29 mei. Een loop met onder andere een estafette-onderdeel georganiseerd door loopmaatjes. Vorig jaar een groot succes, dus daar kon ik dit jaar niet zomaar voorbij draven. Klein probleempje: ik had geen estafettemaatje. Gelukkig tjilpt twitter in het voorjaar vrolijk mee, dus had ik binnen een zon en een straal een estafettemaatje gevonden. Eentje die blijkbaar niets van mijn racevrees weet, aangezien hij ons al team vrolijk heeft omgedoopt tot de ‘Kenianen’. Hoe hobbel ik mijzelf daar nu weer onderuit? Hooikoorts? Voorjaarsangst? Nee, niks daarvan! Wie wil racen moet rennen. Ik haal mijn hoogtetentje vast van zolder!

Ach, en als ik dan toch angsten aan het overwinnen ben. Waarom dan niet gewoon echt meteen stoute dromen waarmaken? In Rotterdam bijvoorbeeld. Als ik dan toch mijn hobbelstatus van mij af wil gooien. Waarom niet gewoon meteen radicaal? Ok, ik ben misschien nog niet goed genoeg getraind om die inspanning zo’n vier uur te ondergaan, maar ik kan de kriebels gewoon niet meer bedwingen. De lente roept, het marathonseizoen breekt aan. Het is al even geleden sinds mijn laatste duurtraining, maar ik weet dat ik dit kan. En nee, dat heeft niets met bewijzen of mooie uitslagen te maken. Dat wil ik gewoon omdat ik het leuk vind. Omdat het moet. Omdat het kan. Omdat racepaarden ook wel eens wat extra heldenmoed kunnen gebruiken.

Mocht je dus tijdens MR14 een vrolijk hobbelpaard met oranje bord langs de kant van de weg zien staan: ja, dat ben ik. Met de zomer al in mijn bol, maar nog niet te ver naar mijn kop gestegen om echt domme hindernissen te nemen. Laten we eerst nog maar eens lekker hobbelend genieten van het voorjaar en het kijken naar briesende racepaarden. Met een paar leuke loopjes in de planning en een heldenbord in de lucht kan mijn lopende lente nu alvast niet meer stuk!