Heerlijk, heerlijk, heerlijk!
Meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken.
Het voelt zo fijn om weer te mogen lopen. Ook al zijn het nog maar minuutjes, iedere extra stap ik mag maken telt. Want met ieder nieuw stapje, komt er ook weer een extra dosis stuiterende energie vrij. Al huppelend vlieg ik bij thuiskomst door de kamer; de stiekeme neiging onderdrukkend om uit volle borst te zingen: “Ik ben zo blij, zó blij…want iedere week komt er weer een minuutje bij!”
Inmiddels zit ik alweer midden in week 5. Wat inhoudt dat ik inmiddels naast de verstandige minuten wandelen in totaal ook maar liefst weer 25 minuten écht mag lopen! Minutenfeestje ten top! Met twee violen en een trommel en een fluit.
Tja, en als je zelf dan zo blij en vrolijk terugkomt na weer een rondje feesten, dan vraag je je af waarom eigenlijk niet iedereen dit doet. Gewoon; een stukje lopen. Omdat het lekker is. Gezond. Je er blij van wordt. En gewoon, omdat het kan.
Afgelopen week sprak ik hardloopvriendin A. die nog wel eens wat mensen tegenkomt op zoek naar geluk (edit: wie zoekt dat overigens niet). Eén van de manieren waarop sommige mensen het geluk hopen te vinden is door “al zittend op een kussentje te mediteren”. Tja, en daar begrijpt A. dus helemaal niets van. “Zitten?! Lopen moeten ze! Wie gezond is moet lopen, bewegen, niet de godganse dag stil zitten op een kussen! Daar word je toch niet vrolijker van? Naar buiten moet je, frisse lucht inademen. Dáár word je pas gezond en gelukkig van!”
Hoewel ik zelf geen idee heb of mediteren de weg naar geluk is (het boek ‘mindfullness voor dummies’ dat ik van een vriendin te leen kreeg ligt al een maand lang ongeopend op mijn nachtkastje), betwijfel ik inderdaad ten zeerste of je op die manier dezelfde euforische staat kan bereiken als wanneer je ‘domweg’ een rondje hebt gelopen.
Een kort rondje, een lang rondje, een zwaar rondje, een makkelijk rondje, een mindfull rondje, een vol hoofd rondje…het maakt niet hoe wat voor rondje het is geweest; het feit is dat je na dat rondje (of vierkantje voor mijn part) je altijd beter voelt dan daarvoor.
Ultiem geluk is misschien een te groot woord, maar soms komt het wel erg dichtbij.
Ik was in ieder geval blij dat ik na mijn blessure eindelijk weer van mijn bank met kussens af kon. Genoeg gemediteerd. Tijd om gelukkig te lopen!
Mijn Eerste Marathon 