Mijn Eerste Marathon

En zo is het alweer bijna een jaar geleden.
Op de kop af een jaar sinds mijn vader op Tweede Kerstdag tegen mij zei: ‘We gaan het doen. In 2013 gaan wij de marathon van Amsterdam lopen’.

Inmiddels zijn we bijna 365 dagen en 1465 gelopen kilometers verder. Dagen en kilometers die (helaas) niet hebben geleid tot het lopen van die eerste marathon. Maar die wel heel veel andere dingen teweeg hebben gebracht.

Als eerste natuurlijk dit blog. Dat er nooit was geweest als ik het niet in mijn hoofd had gehaald om op de uitdaging van mijn vader in te gaan. Nooit had ik kunnen bedenken dat zoveel mensen mijn verhalen zouden volgen en dat die mensen (jullie!) al die maanden in aanloop naar de marathon (en daarna!) met mij mee zouden leven. Ik bedoel, er zijn zoveel blogs, zoveel ‘eerste marathonners’ en zoveel mensen die over hardlopen schrijven. Dat mensen dan de moeite nemen om mijn verhalen te lezen en vaak ook nog eens de moeite nemen om persoonlijk te reageren, dat alleen al zijn al die stukjes hier waard geweest.

Maar het jaar van de marathon heeft mij meer gebracht dan dit blog. Ik maakte vrienden op het hardlopersplatform Dutch Road Runner, kwam in aanraking met het geweldige initiatief Loopmaatjes en raakte zowaar helemaal verslingerd aan Twitter ik naast ‘tweeps’ ook persoonlijke contacten heb opgedaan en een oude kater die ik van een loopmaatje in de buurt heb geadopteerd  (je haalt nog eens wat in huis met social media!)
Ik mailde met andere ‘Amsterdamgangers’ over loopschema’s en voorbereidingen. Bakte de inmiddels wereldberoemde kwarkbroodjes uit Het Hardloperskookboek voor een loopmaatjesborrel in een kroeg in Utrecht. En vergat even mijn verdriet toen ik met mijn Heldenbord langs de kant van de marathon stond om de lopers aan te moedigen die de start (en de finish) van Amsterdam wél hadden gehaald.

En nu zijn we dus een jaar verder. Een moment waarop ik vorig jaar met gemak 15 kilometers tijdens een training wegtikte, maar waarbij ik het nu moet doen met het vooruitzicht dat ik volgende week weer 2 x 15 minuten mag lopen. Terugkijkend op dit jaar zou dit een heel zure conclusie kunnen zijn, maar feit is dat ik al lang door die zure appel heen ben en op dit moment gewoon geniet van de zoete happen die ik wel mag nemen. Minutenfeestjes. Mini-marathons op geluksformaat.

Het is een bewogen jaar geweest. Niet alleen door de kilometers die ik wel of niet maakte, maar ook door ontwikkelingen wat betreft werk, dromen en ideeën. Want hoewel die droom en wens voor een eerste marathon er nog zeker zijn (revanche in A’dam 2014?), zijn er op dit moment ook nog een aantal andere dingen waar ik mij de komende tijd op wil gaan focussen. Zo vertrek ik begin januari naar Mexico om daar 3 weken lang Wonderlijk te gaan Werken. Even weg van crisis, druk en hopeloos solliciteren en op naar (kleine) handvatten om op een andere creatieve manier met werk en mijn ambities bezig te zijn. Wat daar precies uit gaat komen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat mijn loopschoenen mee gaan in mijn rugzak en dat zij mij hopelijk gaan helpen om daar een stapje dichter bij mijn dromen te komen.

Zet de ene voet voor de andere en je gaat vooruit. Waar je uitkomt weet je niet altijd, maar soms is het goed niet alles van tevoren te weten. Voor 2014 dus nog geen ‘harde’ marathonplannen, geen verwachtingen en geen concrete doelen. We gaan gewoon vooruit en zien wel waar dat pad ons brengt. Het wordt een jaar van dromen. Dromen zoeken, dromen najagen en wie weet…dromen waarmaken. En of dat op dit blog zal zijn of in het nieuwe jaar toch ergens anders; dat laat ik voor nu nog even helemaal open.

‘Mijn eerste marathon’ heeft me misschien geen marathon gebracht, maar wel veel ander moois. Op dus naar een verrassend 2014 waar nog veel meer onverwachte mooie wegen (van misschien wel 42,2 km lang) ingeslagen zullen worden!