Hier is het feestje!
Vorige week was het dan zover. Eindelijk, eindelijk, eindelijk mochten de loopschoenen weer uit het ‘vet’! Na tien lange weken van wachten, rusten en saaie uurtjes op de crosstrainer mocht ik eindelijk mijn feesttenue weer aan en met toeters en bellen de straten op. Het liefst had ik alle loopmaatjes uitgenodigd om dit heuglijke moment met mij te vieren, maar goed, ik denk niet dat iedereen zo blij wordt van slechts 5×1 minuut op pad gaan.
Gelukkig was ik blij voor tien, wat zeg ik, voor honderd! Nadat ik een hele dag al stuiterend op mijn werk had gezeten, wist ik om half vijf niet hoe snel ik met de fiets richting het station moest racen om thuis mijn ‘eerste pasjes’ weer te maken.
Nou, en eerste pasjes waren het. Eerst 10 minuten inlopen (lees: wandelen) en daarna….de allereerste minuut in ware looppas. Vreemd, onwennig, maar ook o zo ontzettend fijn, goed, leuk, lekker en weet ik wat al dan nog meer! Ik kon niets anders denken dan: ‘ik loop, ik loop!’ Hieperdepiep hoera!
Nog stuiterender dan ik al was kwam ik weer thuis en het heeft een aantal uurtjes geduurd voordat mij stuiterlevel weer enigszins tot een normaal niveau was gezakt.
Dat is namelijk wel het verraderlijke van deze minutenfeestjes: je wilt altijd meer. Hoe leuk het feestje namelijk ook is, het is altijd nét te vroeg afgelopen. Precies op het moment dat jij er lekker in zit, gaan de lichten aan en is het uit met de pret. Geen afterparty, geen extra feestminuten.
En hoewel het natuurlijk niet echt leuk is om helemaal broodje nuchter zonder runnershigh het feestje weer vroeg te verlaten, weet ik wel dat dit het verstandigst is. De kater komt immers altijd later.
En dus geniet ik er dus maar van. Met volle teugen. Iedere minuut. Want hoe veel of weinig het er ook zijn; iedere loopminuut is een feestje waard!
Mijn Eerste Marathon 
Hey, ik zit een beetje in dezelfde situatie. Net toen ik goed in conditie was en droomde van een kwart triatlon geraakte ik geblesseerd (in maart ondertussen). De diagnose ging van peesontsteking naar hernia naar spierontsteking naar gewrichtsontsteking. Nu bijna 9 maand en vele frustraties verder begin ik terug met start2run. Niet voor de conditie (want die is er grotendeels nog), wel voor blessures te voorkomen (de ontsteking of wat het nu ook mag zijn) is trouwens ook nog nieg helemaal weg. Nu gewoon hopen dat ik terug opgestart geraak want een leven zonder lopen kan ik me gewoon niet inbeelden. Ooit droom ik ook van een marathon alhoewel ik betwijfel of mijn lichaam dat aankan. Ik ben immers nogal blessuregevoelig.
Jeetje Annelyse, dat klinkt vervelend zeg! En zo lang al ‘onder de panne’ met je blessures ook. Dan valt het bij mij nog wel mee. Hoop dat de rustige opbouw je weer langzaam terug naar je oude niveau brengt. En dat je blessurevrij blijft! Dat is voor mij ook zeker de reden nu maar gewoon van iedere minuut te genieten, niets te forceren en de boel weer rustig op te pakken. Sterkte en succes!
die luttele minuten zijn inderdaad al echt genieten 🙂
Super!
En elke keer zal het feestje ietsje langer duren, lekker vooruitzicht toch?
Zeker! En een week vliegt nog best snel voorbij dus zit al op 5×2 min 🙂
Zo….weer van de grond! Groots!!