Mijn Eerste Marathon

Soms.
Soms heb je gewoon even een dipje.

Of het nou aan de storm lag, de drukte in mijn hoofd, de tijd van maand (ja, mannen, lach maar!) of toch dat zwarte gat na de marathon (zou je die ook als supporter kunnen hebben?)… Ik weet niet het niet. Feit is dat ik me van de week gewoon even een beetje ‘hmph’ voelde.

Gewoon even..blegh, stom, balen en al dat zulks. Kan je soms hebben. Zo’n moment dat je baalt dat om je heen pr’s verpulverd worden, de een na de ander enthousiaste loopplannen maakt en ook door een bevriende twitteraar wordt opgemerkt dat er een heus marathon-inschrijf-virus aan de gang lijkt te zijn. En dat allemaal terwijl jij van de zijlijn toekijkt.

Want hoewel ik een paar weken terug nog heel hard riep dat ik dan wel naar Rotterdam zou komen. Heel eerlijk gezegd weet ik dat zo net nog niet. Met een beetje geluk mag ik over een week of 4/5 weer langzaam op pad. De goede rekenaars onder ons weten dat we dan alweer aan het begin van december zitten. Met nog 5 maanden tot de marathon moet dat natuurlijk haalbaar zijn. Maar ja, is het wel zo slim om er dan weer meteen keihard tegenaan te gaan?

Op dit moment lijkt het inmiddels alweer ‘eeuwen’ geleden dat ik voor het laatst mijn loopschoenen heb aangehad. Zo lang, dat ik me bijna schuldig voel als ik de gebruikersnaam ‘@loopmaatjes’ in mij twitterbericht aanhaal. Een loopmaatje ben ik immers al 7 weken niet meer.

Sterker nog, mijn laatste officiële loopprestatie dateert alweer van februari! Een PR en een mooie prestatie, dat wel. Maar hé, op in het verleden behaalde rendementen kan je niet altijd blijven teren in de toekomst!

En dus slaat de twijfel toe. Zou ik het nog wel kunnen? Wat als ik straks weer opnieuw moet beginnen? Wat als ik wéér geblesseerd raak?
Ik wil dat doel behalen, dat zeker. Maar hoe verstandig is het om daar weer meteen naartoe te racen? Is het niet beter om in het kader van geduld nóg maar wat meer geduld te hebben en de tijd nemen om opnieuw rustig naar die marathon toe te werken? Nog een keer stranden op een manier als deze, dat zie ik niet zitten namelijk. Maar ja, wat is wijsheid? Mijn verstand zegt geduld. Mijn gevoel zegt nog steeds ‘hmph’ en vindt het als een klein kind niet eerlijk dat iedereen maar ‘ineens’ een marathon gaat lopen terwijl ik (ikke, ikke, ikke!) het al veel eerder van plan was. Ja, lieve mensen, ook achter deze ‘held’ schuilen af en toe onredelijke doch voor velen herkenbare trekjes. Niets menselijks is mij vreemd.

Gelukkig gaan dagen als deze ook weer over. Dan gaat de storm liggen, laat de maand zich weer van zijn betere kant zien en kan ook ik met een heldere blik zien dat het met de ‘schade’ allemaal best mee valt.

Want of het nou wel of niet Rotterdam wordt: die marathon komt er zeker. En als ik er dan sta, dan ben ik er ook écht klaar voor. Je weet wel. Zó’n dag!