Ruim zes weken geleden is het inmiddels. Zes weken sinds ik voor het laatst mijn hardloopschoenen aan had. En zes weken sinds een botje in mijn voet zei: ‘Tot hier en niet verder!’
Wie denkt dat zes weken niet lopen lang is: tel daar gerust nog maar een week of 5 bovenop. Zo kreeg ik gisteren van mijn fysio te horen.
Een pijnlijke conclusie, maar ook een die helaas past bij de nog pijnlijke botjes in mijn voet. En ik had stiekem dan ook niets anders verwacht.
Want hoe graag ik ook zou willen lopen, ik voel gewoon dat het nog niet verstandig is en mijn verstand lijkt het in deze discussie heel goed te winnen van mijn gevoel. Mijn gevoel is op dit moment namelijk een ‘bangerik’ en durft ook eigenlijk nog echt niet. Te bang dat er onverwachts toch iets knapt, of springt. En tja, dan zijn we natuurlijk veel verder van huis. Bezint, eer gij aan een stressfractuur begint!
Rennen mag dus nog niet. Maar er mogen wel een paar andere eerste stappen worden gezet. Richting de hometrainer bijvoorbeeld. Waar ik nu eindelijk met volle vaart weer op mag. Mét voorvoet op de trapper! Hoera! Ach, wie het kleine niet eert…
Een andere stap om dit ‘kneusje’ weer op pad te krijgen is een zooltje. Om de doorgezakte voet weer een beetje in het gareel te krijgen. En ervoor te zorgen dat deze ook in de toekomst niet weer in de stress schiet. Ik begin me bijna af te vragen of ik er niet ook een cursus mindfullness voor voeten bij kan krijgen.
Overigens ben ik verbaasd hoe ‘mindfull’ en nuchter ik zelf onder de hele situatie blijf. Tja, 5 tot 6 weken niet lopen is lang. Maar goed, het is niet anders. En er zijn wel ergere dingen op de wereld. Cliché maar waar. Soms moet je een beetje botte pech gewoon kunnen incasseren.
Wat overigens niet betekent dat ik meteen alles maar goed en verstandig aanpak. Of me door mijn ‘beperkingen’ laat tegenhouden.
Zo ga ik zondag toch gewoon lekker naar Amsterdam. Naar de marathon.
Als supporter.
Want ik mag misschien dan níet lopen. Vele anderen doen dat wél. En die ‘helden’ mogen in hun laatste stressvolle kilometers best een beetje mindfull toegeschreeuwd worden.
Mijn Eerste Marathon 
Balen die weken extra 😦 Maar ‘goed’ helen is wel belangrijk voor de toekomst denk ik. Wat dat betreft ben ik strenger voor mijn running mate dan voor mezelf denk ik. Zij bezeerde haar voetje tijdens het rennen (ze viel in een greppel en moest eruit klauteren) en ze kreeg prompt een volle week rust én supplementen. Daarna rustig weer opgebouwd zoals het hoort 🙂 Netter misschien dan menigeen ‘zelf’ zou doen 🙂 Maar zij loopt weer prima. Jij straks vast óók weer!
Sterkte Sanne.
Op 13 april 2014 zul je niet de Rotterdam Marathon lopen (misschien de 10 km.). Maar ik hoop dat je wel met je spandoek naar Rotjeknor komt om mij aan te moedigen.