Mijn Eerste Marathon

In het kader van ‘Shit happens, maar we trappen er niet in’ (mijn onlangs in het leven geroepen – en zelfbedachte – levensmotto), ben ik druk bezig om mijn schitterende afwezigheid tijdens de marathon van Amsterdam een positieve draai te geven.
Druk bezig zijn met veel verschillende dingen helpt. Maar hoeveel rondje sportschool ik ook maak; het geeft toch niet dat bevredigende gevoel als wanneer je even lekker een stuk gelopen hebt.
Dus, besloot ik gisteren mijn stoute schoenen aan te trekken en alsnóg mee te doen met een loopevenement. Nee, niet als loper (zo verstandig ben ik dan weer wel!), maar als supporter. Of beter gezegd: Als KANJER-supporter tijdens de Vredesloop in Den Haag! Nou, ik kan je zeggen…een betere plek om mijn motto in de praktijk tot uiting te kunnen brengen had ik niet kunnen kiezen!

Het idee om als supporter langs de kant van de weg met een spandoek te staan wapperen is niet zomaar uit de lucht komen vallen. De reden dat ik zaterdag de longen uit mijn lijf heb staan schreeuwen is omdat de degene die het kanjer-supporteren uitgevonden heeft, het naar mijn mening wel eens verdiende om zélf aangemoedigd te worden. Helemaal omdat deze Kanjer ook nog eens net het startschot heeft gegeven van haar zwerfafvalreis, waarbij ze een jaar lang op blote voeten door Nederland hardlopend gaat en ondertussen Nederland een stukje schoner maakt. Geen idee wie ik bedoel? Dan heb je vast het paginagrote artikel in de NRC vorige week niet gezien. Anne is namelijk hard op weg om een echte BN’er te worden!

Ja, en dan ligt de lat dus meteen ook hoog. Want Anne mag dan een volleerd supporter zijn, ik ben dat nog zeker niet! En daar sta je dan ineens, met het enige echte ‘KANJER-spandoek’, je weg banende tussen al die lopers en andere toeschouwers. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? Met mijn mobiel in mijn linkerhand en het spandoek geklemd onder mijn rechteroksel probeer ik een eerste goede startpositie te vinden. Gelukkig heb ik mijn boomlange vriendje als extra supporter-support meegenomen. Dat kijkt toch net wat makkelijker over die mensenmassa heen.
Ondertussen zie ik verschillende tweets voorbij komen van andere loopmaatjes die ook aan de start staan en aangeven wel wat extra support te kunnen gebruiken. Het zweet breekt mij uit…’ik kan dit niet’ zegt een stemmetje. Hoe ga ik dit ooit goed organiseren? Hoe ga ik ooit iedereen vinden? Waarom heb ik niet eerder even aan Anne gevraagd hoe zij dat normaal altijd voor elkaar krijgt?

Voordat ik echter tijd heb om in een paniekaanval uit te breken, klinkt daar ineens te startschot. ‘Pang!’ En weg zijn de lopers!
En alsof mijn lijf op dat startschot heeft zitten wachten, schieten mijn armen met het spandoek in de lucht, zet ik mijn keel open, en rollen als automatisch de eerste aanmoedigingen over mijn stembanden de lucht in. ‘Go Piet, zet hem op!’ ‘Kom op Carla, je kunt het!’ Hoewel ik geen idee heb wie al deze mensen zijn, voel ik mij – dankzij de startnummers met naamsvermeldingen erop – even de persoonlijke coach van iedereen.

Het duurt dan ook niet lang voordat de echte fanatieke supporter in mij loskomt. ‘Kom!’, schreeuw ik tegen mijn vriendje, ‘Snel naar het andere kruispunt! Dan zijn we daar op tijd voordat de grootste sliert lopers langskomt! En we moeten Anne nog vinden!’
Met de looproute op onze mobiele telefoon stippelen we een strategische route uit en hobbelen we met onze spullen van punt naar punt. Niet overal zijn we op tijd (hé, we zijn maar beginners hè), maar opvallen doen we sowieso. Dat blijkt wel als er ineens een camera op ons wordt gericht (TV West?) en we als fanatieke gekken pontificaal in beeld worden genomen. Gelukkig ben  ik mijn schaamte inmiddels al lang voorbij en staat zelfs vriendje, die toch normaal niet zo heel uitbundig is, uit volle borst mee te roepen en te schreeuwen. ‘Kom op Cees, nog een klein stukje!’, ‘Kom op Brigitte, je bent er bijna!’

Even vergeet ik dat ik als loper aan de ‘verkeerde’ kant van het hek sta. Want wat is het verrassend leuk om als supporter aan een loopevenement deel te nemen! De onverwachtse blije gezichten van mensen. De verbeten koppies waar ineens toch nog een glimlachje uitgeperst kan worden. Vooral bij de laatste lopers is het aanmoedigen een mooie taak. Vermoeidheid kan je met een spandoek dan namelijk wel niet wegnemen, maar je kan mensen wel even laten geloven dat ze weer even een klein stukje kunnen ‘vliegen’. En wie wilt er met zijn/haar eerste 5 of 10 km mijlpaal nou geen kanjer genoemd worden? Dan heb je zo’n spandoek gewoon verdiend!

En wat wij na die uurtjes aanmoedigen verdiend hadden, dat waren vele hele blije gezichten én een stoel en een lekkere kop thee. Want jee, de lopers hebben dan een prestatie neergezet, dat supporteren moet je ook niet onderschatten hoor! Spierpijn in de armen en stembanden droog als schuurpapier. Maar wat was het een geweldige dag!

Dus, mocht je ooit met een blessure niet aan een loopevenement mee kunnen doen. Overweeg dan eens een ‘startnummer’ als supporter. Want niet mee kunnen doen aan een loop is ‘shit’, maar meedoen als supporter is absoluut ‘dé shit’!