Mijn Eerste Marathon

Het is een welbekend fenomeen. Veel lopers die maandenlang naar een marathon toegetraind hebben, agenda’s aanpasten aan loopschema’s, meer setjes loopkleren versleten dan gewone kleding en in hun hoofd alleen nog maar droomden van die finishlijn. Zij zullen er genadeloos mee te maken hebben gekregen: het beruchte zwarte gat.

Voor mij kwam het zwarte gat iets vroeger (lees: te vroeg). Want ik mocht dan wel maandenlang getraind hebben en mijn agenda helemaal hebben ingericht op die dag dat ik de bewuste finishlijn zou passeren. Sinds vorige week weet ik dat die dag (nu) niet gaat komen. Boem! Auw!

Hoe diep het gat vorige week echter nog leek te zijn. Sinds deze week zie ik echter weer licht aan het eind van de tunnel. Want ja, het mag dan shit en klote en weet ik wat al nog meer zijn. Ik ben er ook achter gekomen dat er zeker nog leven is na de marathon! En wat voor een leven!

1) Wat dacht je bijvoorbeeld van alle tijd die je ineens overhoudt?
Jeetje, wat een ruimte heb ik ineens in mijn agenda! Tijd om je te vervelen? Nee joh! Die lege plekken hebben we zo weer opgevuld! Werk, vrijwilligerswerk, sociale contacten (‘Hè, heb je eindelijk weer eens tijd!’ – aldus mijn beste vriendinnetje). En dan moet ik ook nog wat ruimte overhouden om straks als beroemde BN’er handtekeningen aan mijn fans te kunnen uitdelen. Ja, want flexibel als ik ben heb ik mijn ‘carrière’ als loper gewoon even verruild voor een ‘carrière’ als presentatrice. Nee? Echt? Jawel, het bewijs vind je hier. (Enne..mochten jullie nog filmtalent hier in de buurt weten, stuur het gerust naar ze door!)

2) Nog een mooi voorbeeld van ‘voordelen-van-geen-marathon-meer-lopen’ zijn de extra wijntjes die weer eens wat vaker genuttigd mogen worden. Niet dat ik ten tijde van mijn training een geheelonthouder was (hé, het leven moet wel leuk blijven!), maar ik hield er toch wel wat meer rekening mee. En ja, als je dan 4 keer per week loopt en besluit om in ieder geval de avonden vóór je training helemaal niets te drinken en verder sowieso rustig doet met feestjes. Dan is het nu wel ineens héél lekker dat je daar allemaal niet bij hoeft na te denken en gewoon dat wijntje kunt pakken wanneer je zin hebt. Dag marathon, hallo terras en kroeg! *hips*

3) Ook lijkt het erop dat de schuurplekken die ik inmiddels als permanente tatoeages op mijn huid had aanvaard inmiddels eindelijk beginnen te vervagen. Het potje vaseline blijft echter nog wel even op de badkamer staan. Die kan ik nu namelijk goed gebruiken voor die andere échte tatoeage die ik afgelopen weekend voor de mensenrechten heb laten zetten (zie: www.humanrightstattoo.org) Achja, ik moet mijn kicks en high’s nu toch immers uit iets anders halen dan het lopen!

Voordat jullie nu echter gaan denken: ‘Jee, die is losgeslagen! Drinken, tatoeages, workaholic’. Maak jullie geen zorgen! Het gaat echt allemaal heus heel erg goed met mij! Die wijntjes, dat worden er eigenlijk nooit meer dan twee. Die tatoeage, dat is er één; een kleintje; en dat blijft zo. En wat dat BN’er schap betreft: dat zal zo’n vaart niet lopen. Liever zet ik vaart achter mijn herstel. Want, een leven na de marathon is er wel. Maar een leven vóór een marathon ook! En daar drink ik er bij deze graag nog eentje op!

Proost!