Mijn Eerste Marathon

Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen vrijkaart om deel te nemen aan de Amsterdam Marathon.

U bent de zwakste schakel. Tot ziens!

Daar zit je dan. In de stoel van de fysio. Tranen prikkend achter je ogen.
Het is niet eerlijk. Maar ja, dat zijn spelletjes wel vaker niet. Je hebt kans om te winnen en kans om te verliezen. En statistisch gezien is de kans dat je als winnaar uit de bus komt, toch vaker kleiner dan dat je als ‘loser’ naar huis gaat.
Maar ik was juist zo goed op weg! Tweehonderd kilometers in de maand in kas, een hotelletje op de het ’30 km punt’ gekocht. Ik voelde de Kalverstraat (lees: het Olympisch Stadion) al in mijn loopbroek branden. Totdat ik door één slechte gooi in de put terecht kwam en in de gevangenis mijn oordeel mocht afwachten.

Nou, en dat oordeel kwam.
Hard.

Terwijl de fysio het woord marathon uitspreekt zet hij er met zijn vingers in de lucht een denkbeeldig kruis doorheen. Het is over, uit, finito.
Bankroet.
Game over.

De diagnose waar ik al zo bang voor was, blijkt vrijwel zeker ook het antwoord op mijn klacht te zijn: een stressfractuur. De oorzaak? Een doorgezakte voorvoet, die door al het trainen verder doorgezakt is geraakt en uiteindelijk een klein scheurtje in mijn gewricht heeft veroorzaakt.
Natuurlijk is dit alles – helaas – niet met het blote oog te zien, maar na goed voelen, duwen en voorzichtig trekken kan er, in combinatie met mijn klachten, eigenlijk niets anders dan dat van worden gemaakt. Er zit niets vast, geen gewrichtje klem. Het doet alleen pijn en die pijn neemt toe met belasting.

Tja, en daar zit je dan met je goede gedrag. Denkend aan al die maanden training, al die kilometers die je hebt gemaakt. Voor wat? Voor dit? Het stomme is, het voelt zo lullig ook. Je ziet er weinig aan, ik kan er (nog) vrijwel alles mee. Alleen dus niet hardlopen. En ok, ook andere belasting moet ik ’s avonds met een zeurende en pijnlijke voet bekopen. Maar dan nog. Waarom dit? En waarom juist nu?!

De fysio kijkt mij met een beteuterde blik aan. Alsof hij net zelf eigenhandig al mijn hotels op het bord heeft opgekocht. Ook hij baalt met mij mee, maar geeft aan dat hij eigenlijk niets anders kan adviseren dan rust. Het mag dan nu niet zoveel lijken, als je hiermee door blijft lopen kan het wel erger worden. En ja, dan ben je nog verder van huis.
Wat hij wel nog voor me kan doen, is mij eventueel doorsturen naar een sportarts voor een foto. Het rottige met een stressfractuur is echter, dat dit vaak lastig (en pas achteraf) op een röntgenfoto geconstateerd kan worden. En zelfs als dan zou blijken dat het echt zo is, dan helpt dat uiteindelijk alleen je eigen gemoedsrust. Dat je weet dat het echt zo is. Het advies daarna blijft echter gewoon hetzelfde. Rust, rust en nog eens rust.

Maar ook al is de kans groot om te verliezen, is er echt geen mogelijkheid om alsnog als winnaar uit de bus te komen? Wie in de put kan vallen, moet er toch ook weer uit kunnen klimmen?
Ja natuurlijk, die kans is er. Maar de kans is wel klein. En het probleem daarmee is ook, dat áls je je aan die kleine kans vast blijft houden, je juist het risico loopt om te snel weer van start te (willen) gaan, te weinig rust pakt en uiteindelijk tijdens de marathon jezelf alsnog tegenkomt. Tien minuten lopen met pijn kan nog. Vier uur met pijn lopen is een heel ander verhaal. Bovendien – zo zegt mijn wijze fysio – moet je eerste marathon een feest zijn. Een moment waarop je alleen maar hoeft te lopen en niet ondertussen bang moet zijn dat je iets stukloopt, pijn krijgt of misschien wel moet opgeven. Dan liever hier het verlies maar alvast aanvaarden en zo snel mogelijk gaan werken aan herstel.

Maar verlies aanvaarden is makkelijker gezegd dan gedaan. Wie begint aan een spel gaat hier nooit in met het idee als verliezer uit de bus te komen. Wie begint wil winnen. En zet daar alles voor opzij.

Amsterdam was mijn doel. Zondag 20 oktober stond al maanden met dikke letters in mijn agenda. In mijn hoofd liep mijn agenda zelfs niet verder. Eerst die marathon, dan zien we wel weer. Ik genoot van het trainen, het plannen, de weg ernaartoe.
Maar het was ook een houvast. Iets om naar te streven en iets om trots op te zijn. Vooral tijdens mijn werkloze periode. Alsof ik met een missie bezig was. Een missie om aan mijzelf en anderen te bewijzen ‘Kijk, ik heb dan wel geen baan, maar ik bereik wel wat!’

Tja, en dan ben je ineens de ‘loser’. Mijn eerste marathon zónder marathon. Een hoop ‘praatjes’ een hoop blogberichten, maar geen resultaat. ‘Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen vrijkaart om deel te nemen aan de Amsterdam Marathon.’

En nee, dit is niet het einde van de wereld en ja, ik kan best wel tegen mijn verlies. Maar op dit moment voelt het allemaal gewoon even ronduit shit, k*t en klote.

Maar…ik laat mij niet kisten! Ik gun mezelf even de tijd om hiervan te balen, maar daarna gaan we gewoon met opgeheven hoofd weer verder. Tijd om te herstellen en daarna gewoon op naar een nieuw doel! Wisten veel mensen mij niet te vertellen dat de marathon van Rotterdam veel leuker is dan die van Amsterdam?

Game over.
Wanne play again?
_Yes_