Mijn Eerste Marathon

Na roerige maart en een april met een eigen wil, leek mei zijn ei ook nog niet echt kwijt te kunnen. Terwijl de eerste zonnestralen voorzichtig een soort van lente probeerde te creëren en de bloemen massaal de grond uit schoten, zat ik zelf nog steeds een beetje in het kwakkelseizoen.

Lopen mocht, opbouwen ook, maar zodra er ook maar een beetje groen licht werd gegeven schoot mijn lichaam spontaan in de rode negeerstand. Wat nou lente, wat nou lopen? Opbouwen? Geen sprake van! Tja, en dan moet je toch eieren voor je geld kiezen en maar weer even rustig aan doen. Hoe frustrerend ook.

Op eieren lopen heeft dan weer wel als voordeel dat het stiekem ook wel resultaat laat zien. Net zoals mede-blogger Martijn was op een gegeven moment meer dan verrast toen ik ineens een geheel pijnvrij rondje liep! Hoe kan dit nu ineens? De hele dag was ik bang dat de pijn alsnog zou komen, maar nee, hij bleef weg.

Tot een week erna. Precies op het moment toen ik ontslagen werd bij de fysio en met twee mooie correctiezooltjes de deur uit werd gestuurd. Ineens was de pijn er weer. Als een blij ei dat zich niet zomaar laat klusten. Nou, ik was de kluts inmiddels toch wel aardig kwijt. En kon inmiddels ook geen ei meer zien.

Lopen wilde ik. Gewoon, heel simpel, zonder pijntjes, lopen. Maarja, dat is het hele eieren eten: je hebt het gewoon niet altijd zelf voor het zeggen. Luisteren naar je lichaam is het enige wat je kan doen en (wederom) een stapje terugdoen het noodzakelijke kwaad. Immers, wie een een omelet wil maken, zal soms toch een eitje moeten breken.

Gelukkig werd mijn geduld aan het einde van de maand alsnog beloond. Mijn benen begonnen wat te wennen aan de zooltjes, rek en strek oefeningen zorgden voor verlichting en de ‘ontdekking’ van rustig aan doen leek zijn vruchten af te werpen. Voorzichtig konden voor het eerst weer wat (pijnvrije!) duurloopjes van 15km worden gemaakt.

Het ziet ernaar uit dat we dit eitje geklutst hebben! Nu nog die omelet ervan bakken. Lopen als een kievit durf ik het nog niet te noemen, maar we zijn op de goede weg!

Gelopen in mei: 136 km