Mijn Eerste Marathon

Je hebt mensen die niets liever zouden willen dan dat de dag pas om zes uur ’s avonds begint. Mensen die uitkijken naar het donker, de mysterie van de nacht en pas tot leven komen wanneer de laatste zonnestralen achter de horizon zijn verdwenen. Deze zogenaamde ‘nachtmensen’ hebben een hekel aan vroeg opstaan en snoozen het liefst tien keer alvorens ze met een grom en een geeuw hun ochtendhumeur mee uit bed slepen.
Je hebt echter ook een categorie mensen van wie de dag niet vroeg genoeg beginnen kan. Mensen die fluitend de eerste zonnestralen in de ochtend begroeten en het liefst al hun klussen voor drie uur ’s middags klaar hebben, zodat ze ’s avonds op tijd hun bed weer in kunnen kruipen om er de volgende ochtend weer fris en fruitig naast te staan.

Ik ben iemand die duidelijk tot de laatste categorie behoort.
Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik zeker niet sta te springen als ’s ochtends mijn wekker gaat (sterker nog, de grom en de geeuw gaan bij mij niet zelden vooraf aan de uitroep: ‘Ik ben nog zo moehoe!’), houd ik van het gevoel dat de ochtend mij geeft. Eenmaal mezelf uit bed gesleept en onder de douche gestapt, is de slaap uit mijn ogen en kan wat mij betreft de dag niet snel genoeg beginnen.

Het allerfijnste aan vroeg opstaan, is dat je letterlijk nog de hele dag voor je hebt en dat er nog heel veel uren zijn waarin alles van die dag gedaan kan worden. Dat is voor iemand zoals ik – met nooit eindigende to do lijstjes en altijd meer plannen dan in één dag passen – een waar geschenk uit de hemel.

Maar het is niet alleen het ‘zeeën van tijd gevoel’ wat mij tot een ochtendmens maakt (immers, nachtmensen hebben net zoveel uren te besteden, alleen dan in een andere tijdzone). Het is vooral ook de sfeer die deze tijd van de dag met zich meebrengt. Daar waar nachtmensen vaak spreken over de ‘mystiek van de nacht’ of het feit dat het zo fijn is om bezig te zijn terwijl de rest van de wereld slaapt, heb ik dat gevoel juist bij de ochtend. Vooral als ik mijn hardloopschoenen aantrek!

Immers, niets is zo fijn als ’s ochtends meteen uit bed je hardloopschoenen aan te trekken om als een van de eersten de ontwakende wereld te aanschouwen. Terwijl de meeste mensen nog slapen, fluiten de vogels op zijn hardst en is er niets heerlijker dan door het bos of langs weilanden te rennen waar de dauw en de nevel nog net boven het gras hangt. Met de slaap nog licht in je lijf voelt zo’n ‘vroegevogelloop’ altijd een beetje als een droom. Met de stilte om je heen kom je al snel in een soort trance, die alleen ‘verstoord’ wordt als je ineens een ree aan je voorbij ziet springen.

Voor mij is het niet de nacht die avontuur met zich meebrengt, maar juist het krieken van de dag. Zo is de ochtend het ultieme moment om je fantasie de vrije loop te laten gaan. Beeld je bijvoorbeeld eens in dat je niet in je eigen bos loopt, maar in een prachtig natuurgebied ergens in de Ardennen. Of dat je niet gewoon een simpel rondje van 7 km aan het maken bent, maar dat je bezig bent met je laatste kilometers van de marathon en dat de finish bijna in zicht is. Terwijl de hele wereld nog rust, ben jij klaarwakker en kan je ongestoord ieder plan uitvoeren zonder dat iemand het merkt.

En als je dan thuis bent, heerlijk gedoucht en lekker ontbeten. Met een fris hoofd en een actief lijf. Vol nieuwe ideeën en positieve energie. Dan zou je toch niets liever willen dan dat het de hele dag ochtend zou zijn?