Mijn Eerste Marathon

‘De grootste valkuil van de meeste hardlopers is dat ze vaak te hard (goh) en op een te hoog tempo trainen.’

Als er een wijsheid op hardloopgebied zo klaar als een klontje is, dan is het deze wel. Verder, harder, sneller. Welke loper wil dat nou niet?
Natuurlijk zou ik graag willen zeggen dat ik iemand ben die in dit soort situaties altijd wijs en verstandig is, maar ik ben bang dat ik in dit geval toch tot de grote groep eigenwijzen behoor die het allemaal wel denkt beter te weten.

Gelukkig ‘helpt’ het lot soms een handje. Zo werd ik vanwege mijn blessure gedwongen het even rustiger aan te doen. Lopen mocht, maar alleen op een rustig tempo. En nee, dan bedoelde de fysio niet 11km/h (best een lekker rustig tempootje dacht ik zo), maar echt rustig. Lang-zaam dus.

Alles leuk en wel, maar hoe doe je dat eigenlijk? Jezelf ‘dwingen’ rustig te gaan lopen? Ik probeer het wel eens en neem me het ook regelmatig voor. Maarja, tussen theorie en praktijk zit toch nog vaak een groot verschil.
Gelukkig blijkt er een antwoord op dit probleem te zijn: de hartslagmeter. Ik had hem al een tijdje liggen (veilig opgeborgen in een laatje), maar misschien werd het eens tijd om hem hieruit te vissen en te gaan ontdekken hoe lopen met zo’n band om eigenlijk bevalt. Naar je lichaam luisteren mag dan namelijk moeilijk zijn, gecombineerd met tastbare cijfertjes en keiharde feiten wil het misschien nog wel eens gaan lukken.

Zo gezegd, zo gedaan. Alleen, heb je voor een nauwkeurige meting eigenlijk wel je maximale hartfrequentie nodig. Nu is dit vrij simpel zelf te meten, maar aangezien een sprintje trekken mij op dit moment niet zo handig leek, ging ik voor nu maar uit van de standaard rekenmethode (220-leeftijd). Je bent een eigenwijs massadier of niet.

En zo ging ik op pad. Band om, horloge om. Lekker rustig een rondje lopen in zone 1 (133-142 hr/m). Tenminste, dat was de bedoeling… Nog geen kilometer achter de kiezen keek ik onderweg op mijn horloge. Een hartslag van 160?! Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Mmm..misschien ligt het eraan dat ik net ben gestart. Het schijnt dat je hartslag in het begin altijd eerst omhoog schiet (logisch ook) en zich daarna pas stabiliseert. Komt vast goed.
Maar nee, meisje eigenwijsje kreeg ook na 3 kilometers nog geen gelijk. De 160 prijkte nog steeds mooi in mijn display en ik begon me ondertussen een beetje zorgen te maken. Is mijn conditie zoveel slechter dan ik denk? Dat kan toch niet? Het komt vast omdat ik meteen ’s ochtends ben gaan lopen. Daar schrikt het lijf vast van. Of zou ik misschien aan hartkwalen lijden? Ok, misschien moet ik gewoon even stoppen met nadenken en me druk maken. Rustig lopen. Langzaam lopen. Adem in, adem uit.

Rustig dravend ging ik verder. Mijn tempo was inmiddels letterlijk gezakt tot wat ik noem ‘langzaam’. Mijn hartslag daarentegen galoppeerde er nog steeds lustig op los. net als mijn gedachtes: ‘Waarom heb ik het gevoel dat ik hier niet sneller van ga worden? Ik lijk wel een slak! Nog iets langzamer en ik ga achteruit in plaats van vooruit. Dit kan toch niet goed zijn?’

Net op het moment dat ik wil besluiten om mijn hart te volgen door niet meer naar mijn hart te luisteren, komt mijn verstand – gelukkig – om de hoek kijken. Ok, misschien is dit niet het juiste moment om eigenwijs te zijn. Helemaal niet in ‘blessuretijd’.  Laat ik mijn eigenwijze bek(ken) dus maar even houden en gewoon luisteren naar wat het display zegt. Er zijn zoveel schema’s over lopen op hartslag, dan zal er vast ook wel iets van kloppen.

Dus daar ging ik weer. Sjok, sjok, steeds langzamer en langzamer. En hé, warempel, langzaam aan begon ook mijn hartslag wat te dalen! Ok, dat ik inmiddels was afgezakt naar een tempo van 7:30 min/km en dat voorbijfietsende schoolkinderen riepen ‘Of het niet wat harder kon’, dat laat ik in dit geval even achterwege. Ik liep misschien voor mijn doen extreem langzaam, maar ik liep als eigenwijsje nu toch maar mooi wél in de zone! Dat had ik eerder toch niet kunnen bedenken.

Niet heel erg moe, maar wel een beetje trots kwam ik uiteindelijk na 7 kilometer weer thuis. Zo voelt dat nou, langzaam lopen. Frustrerend, maar voor een (eerste) marathon wel noodzakelijk. Eigenwijsheid is namelijk wel leuk en vaak ook lekker, maar dat houd je uiteindelijk geen 42,195 kilometer lang vol.

Ps: Goed nieuws. Het langzame lopen heeft ook bij de fysio zijn vruchten afgeworpen. We zijn toe aan de ‘laatste restjes’, wat betekent dat ik mijn kilometers weer mag gaan opvoeren en – eindelijk – ook weer wat andere zones mag gaan trainen!