Een week nadat ik met het label ‘manke nelis’ de behandelkamer van de fysio verliet, waren en ik, mijn korte broek en bleke benen weer terug. Tijd om te kijken of de zaken er nog net zo scheef voor stonden, of dat duwen en trekken van de vorige keer toch zijn vruchten had afgeworpen. Braaf als ik de laatste weken ben had ik mij netjes aan het opgegeven loopschema gehouden (maximaal 3 keer zo’n 6 tot 7 kilometer rustig lopen) en blies ik met mijn bekken-oefeningen het fenomeen ‘planking’ weer nieuw leven in.
‘En, hoe is het gegaan?’, vroeg de fysio met een ferme handdruk. Ik vertelde hem dat ik netjes naar het brave engeltje in mij had geluisterd, maar dat ik de dag na de behandeling toch niet echt lekker had gelopen. ‘Ehm, had ik je niet verteld dat je na het manipuleren van je bekken beter 3 dagen niet kan lopen?’ Eh, nee (ik bedoel, ik ben wel een beetje eigenwijs, maar naar zo’n advies had ik echt wel geluisterd). Nou, dat verklaart dan wel meteen waarom ik mij die 6,5 kilometer lang letterlijk ‘ontwricht’ had gevoeld! Foutje, bedankt.
Gelukkig bleek het te vroege trainingsloopje verder weinig ‘schade’ aan te hebben gericht, want wederom wist de fysio met een blik van slechts enkele seconden te vertellen dat het bekken mooi recht was blijven staan en dat dit een erg positief punt is. Kijk, dat zijn mooie berichten!
Wat ik dan nog wel graag wilde weten, is waar die zeurderige pijn aan de zijkant van 
mijn heup/bekken vandaan komt. Daar waar mijn scheenbeen zich inmiddels namelijk wat lijkt te herstellen, zit daar toch nog iets wat niet helemaal lekker voelt. Al liggend op mijn zij hoef ik ook bij deze vraag niet lang op een antwoord te wachten. Conclusie van meneer de fysiotherapeut: een partij stijve billen! Blijkbaar heeft mijn bekken toch wat langer ontwricht gestaan dan gedacht, waardoor nu meerdere spieren aan mijn linkerkant verkort en geïrriteerd zijn geraakt. Tijd voor een pittige (auw!) massage dus!
Nadat ik langzaam van de kleine martelgang begon te bekomen en wederom een mooi setje oefeningen had meegekregen, wist de fysio de pijn iets te verzachten door te zeggen dat het in principe nu gewoon nog een spierkwestie is en dat ik hier zeker bovenop zal komen. Het zal even duren voordat alles spieren weer helemaal op gewenste lengte zijn, maar met goede oefeningen en nog een tijdje controle, hoeft dit allemaal niet echt ernstig te zijn. Het belangrijkste voor mij is dat ik tussen de behandelingen door gewoon mag lopen. Komende week zelfs 3 keer zo’n 8 kilometer. Kijk, daar wordt het duiveltje in mij nu blij van!
Komende weken is het dus nog wel een beetje aankijken (volgende week wordt er nog een keer een loopanalyse gemaakt). Maar, stijve billen of niet. We rennen weer! (Een beetje dan).
Mijn Eerste Marathon 
Dat gaat alweer heel snel de goede kant op!
Het idee van “ergens daar zit iets niet helemaal goed” heb ik op dit moment ook. Alleen had ik morgen een halve marathon willen lopen in Enschede. Het duiveltje en engeltje in mij zijn er nog niet helemaal uit, maar ondanks dat ik m’n startnummer al heb denk ik nu dat het engeltje gaat winnen. Misschien komende week ook eens een sportfysio opzoeken, dan weet je tenminste hoe en wat. Ik weet nu in elk geval wat ik kan verwachten van zo’n fysio.
Dag Elsa,
Ben benieuwd wie er bij jou gewonnen heeft vandaag: het duiveltje of het engeltje. Moeilijk hè? Helemaal als je al een startnummer hebt liggen. Wat je ook hebt besloten, ik kan je een bezoek aan een sportfysio (het liefst een gespecialiseerd op hardlopen) zeker aanraden. Je kan zelf namelijk wel ergens een pijntje voelen, maar misschien ligt het wel heel ergens anders aan of komt het – net zoals bij mij – heel ergens anders vandaan. Ik ben in ieder geval blij dat ik op tijd aan de bel heb getrokken. Het is even pas op de plaats, maar dan mag daarna wel het duveltje weer een stuk sneller uit het doosje! 😉 Succes!
Geweldige kop boven deze update. Beter stijve billen dan een samengeknepen kont. Je begrijpt wel wat ik bedoel. : )