Mijn Eerste Marathon

Nog één nachtje slapen en dan is het zover. Al dagen loop ik ietwat zenuwachtig door het huis. De toenemende berichtenstroom op Twitter, Facebook en andere social media platformen maken het er allemaal niet beter op. Kriebels vormen zich in mijn buik, onrust verspreid zich over mijn benen.

Daar waar eerst alles in teken stond van het opbouwen en uitbreiden van kilometers, nemen nu langzaam de loopjes af. De afstanden gaan omlaag, het aantal te verorberende koolhydraten neemt toe. De tweets over pastaschotels en bananen vliegen me om de oren en ik begin bijna te denken dat het woord ‘marathon’ onlosmakelijk verbonden is met het woord ‘mueslibol’.

Dan zijn er nog de vragen. De twijfels. Is de voorbereiding goed geweest? Zijn er genoeg kilometers gemaakt? Zal alles bij elkaar komen zoals gepland?
Veel zaken kun je trainen, oefenen en voorbereiden. Dat het zondag ineens 20 graden dreigt te worden, dat is echter iets waar niemand wat aan kan doen. Veel drinken en je luchtig kleden is het advies. Maar zal dat ook voldoende zijn?

Weken worden dagen, dagen worden uren. Ik kijk nog een keer op de countdown-klok van de organisatie: nog 19 uur, 13 minuten en 17 seconden. Tijd om mijn spullen klaar te leggen. Ontbijt, outfit, schoenen. Heb ik alles? Niks vergeten? Wekker gezet? De adrenaline raast door mijn lichaam.

Nog één nachtje slapen en dan is het zover.
Een dag waar ik nu al weken samen met veel andere lopers mee naartoe leef. Ik heb hun verhalen gelezen en de voorbereidingen gevolgd. Van up’s tot downs en van hoogte- tot dieptepunten. De weg ernaartoe is lang en vaak ook zwaar geweest, maar morgen wordt de droom dan eindelijk werkelijkheid.

Nog één keer check voor het laatst mijn spullen. Wekker gezet *check*, loopoutfit *check*, afstandsbediening *check*, adres voor de live-stream *check*. Ja, ik ben er klaar voor! Nog één nachtje slapen en één rondje lopen en dan is het zover. Dan nestel ik mij na een ochtendloopje namelijk om 10:30 op de bank om vanaf daar mijn inmiddels ‘bevriende’ dutchroadrunner’s en loopmaatjes aan te moedigen die deze 42,195 kilometer gaan trotseren. Gaan ze het doen, gaan ze het redden? Ik kan niet anders dan héél hard voor ze duimen en ze virtueel een flinke portie runner’s high toe te sturen.

Bij deze dus: Dominik, Lode, Auke, Ronnie, Meis en wie ik nog meer allemaal ben vergeten. Héél veel succes morgen bij jullie (eerste) marathon in Rotterdam! Zet hem op, maak er een geweldige dag van, geniet enne…ik zal aan jullie denken!