Mijn Eerste Marathon

In één week een training met 17 graden in korte broek kunnen lopen én een training door de sneeuw met handschoenen aan. Het kan niet anders dan dat koning winter en prinses lente met elkaar in gevecht zijn over wie de maand maart naar zich toe mag trekken. De uitspraak ‘maart roert zijn staart’ had niet beter op zijn plek kunnen zijn.

Maar niet alleen wat betreft het weer ging het er afgelopen week onstuimig aan toe. Ook in mijn hoofd buitelden verschillende jaargetijden aan gemoedstoestanden over elkaar heen. Daar waar ik 3 weken geleden nog vol enthousiasme schreef dat ik ging beginnen aan een nieuwe baan en wel wat tips kon gebruiken met betrekking tot trainen bij een loopgroep, is de nieuwe baan door omstandigheden weer van de baan en zit ik sinds een week dus werkloos thuis.

Een hoop tijd en ruimte om te lopen zou je zeggen. Ware het niet dat al deze plotselinge veranderingen misschien wel ruimte op papier maakten, maar niet in mijn hoofd. Werkloos thuis zitten betekent namelijk niet zomaar een portie ‘vrije tijd’, maar vooral dat je héél hard weer op zoek moet gaan naar een baan. Met de nodige stress, twijfels en emotionele schommelingen van dien. En hoewel ik weet dat een flink stuk lopen op zo’n moment juist een hele goede afleiding kan zijn, merkte ik dat door al de onrust in mijn hoofd, de lusteloosheid in mijn benen steeds meer toenam. Hallo, negatieve spiraal!

Maar goed, aangezien níet lopen geen oplossing is voor het probleem en ik weet dat wél lopen vast beter is voor mijn humeur (bovendien: ik heb nog steeds het doel van de marathon voor ogen), heb ik mijzelf er uiteindelijk toe kunnen zetten om toch die loopschoenen aan te trekken. Niet treuren, gewoon lopen! Met een flink tempo, want dat helpt tegen frustraties het beste.

En dus ging ik op pad. Eerst met nog wat tegenzin, later weer bijna met hetzelfde portie motivatie als normaal. En terwijl prinses lente het in het verloop van de week steeds meer moest afleggen tegen koning winter, ging bij mij in mijn hoofd de zon juist steeds meer schijnen. Het lopen voelde misschien niet soepel, maar de resultaten lieten dat niet blijken. Met bijna 50 kilometer in 4 trainingen op gemiddeld 11,7km/h, leek bij mij de strijd na een week in het voordeel van de lente te keren. En toen ik op zondagochtend in het besneeuwde bos ook nog eens plotseling een ree voor mij uit zag springen, wist ik het zeker: de winter mag misschien nog zo lang lijken te duren. De lente komt uiteindelijk altijd.