Mijn Eerste Marathon

Denken en doen. Tussen deze twee handelingen zit een wereld van verschil. Je kan nog zo hard tegen jezelf zeggen ‘niet te hard van start gaan’, maar dit ook daadwerkelijk uitvoeren is een heel ander verhaal.

Maar laat ik beginnen bij het begin.
Zaterdag 9 februari 2013. Vandaag was het zover: de Februariloop van Bennekom. Mijn tweede halve marathon en de eerste sinds ik begin juli weer langzaam gestart ben met trainen. Samen met mijn vader had ik mij in januari in geschreven en verschenen we ’s ochtends in de kou, maar met een zonnetje aan de start. Hoewel ik mij niet heel erg in het parcours had verdiept, wist ik al wel dat het even wat anders zou zijn dan ik normaal gewend ben: veel onverhard, kleine bospaadjes en gedurende de hele route weinig vlakke stukken. Dat het een uitdaging zou worden was mij inmiddels dus wel duidelijk. Dit vermoeden werd nog eens extra bevestigd toen de organisatie vlak voor het startschot de volgende boodschap doorgaf:

‘Dames en heren. Graag willen wij jullie melden dat het parcours er héél slecht bij ligt vandaag. Dit komt door het weer en hier kunnen we helaas niets aan doen. Desondanks veel plezier en heel veel succes gewenst’.

Of het aan de ‘opbeurende’ woorden van de organisatie lag of de sneeuw die in de lucht hing, ik weet het niet, maar feit was dat mijn Garmin moeite had om het satelietsignaal te vinden. Een beetje zenuwachtig bleef ik naar mijn horloge staren, totdat ineens al het startsignaal klonk! Help! Dan maar snel gewoon de timer indrukken, hopen dat er kilometerbordjes staan en zelf de tijd een beetje in de gaten houden.

En daar gingen we. Veel te snel natuurlijk. Ik had het mijzelf nog zo voorgenomen – ‘rustig starten!’ – maar ja, zie dat op het moment zelf ook daadwerkelijk maar eens te doen. Helemaal als je er stiekem voor gaat om de tijd van je vorige halve marathon (1:50:17) te verbeteren.

De eerste kilometers gingen hard. Veel te hard. Onder de 5 minuten de kilometer kwam ik het eerste deel van de route door. Zelfs mijn vader – toch zeker geen onverdienstelijke loper – dacht op een gegeven moment ‘Nou, laat die maar gaan, ik kies mijn eigen tempo’ (hij wist wel beter, zoals later ook zou blijken).

De route zelf was inderdaad, zoals door de organisatie al aangegeven, een parcours waarbij je soms goed moest opletten. Kleine paadjes met veel boomstronken, sneeuw, bevroren modder en af en toe een plas. Ook zaten er soms wat verraderlijke klimmetjes tussen, dus rustig met je verstand op nul lopen was er niet bij.

De eerste 10 kilometer zaten er inmiddels bijna op en ook mijn vader was weer bij mij aangehaakt. Ik schrok echter toen ik na een aantal keer geen kilometerbordje ineens het bordje 9km zag staan. Dat kon toch niet? Ik zat op 49:00 min! Dit moet verkeerd zijn! Ze zullen de route toch niet verkeerd berekend hebben of een kilometer langer hebben gemaakt?! Een beetje zenuwachtig en met de eerste lichte vermoeidheid in de benen hobbelde ik door naar het volgende punt. 10 km?! Het zal toch niet! Hoewel ik me niet teveel door de bordjes wilde laten afleiden, hoopte ik toch heel erg dat niet ik, maar de organisatie het bij het verkeerde eind had!

Gelukkig werd ik niet lang daarna met het verschijnen van het 12 kilometerpunt uit mijn ‘lijden’ verlost. Toch een foutje van organisatie. Maar ik kon in ieder geval weer met een gerust hart verder.

Nou ja, ‘gerust’. Ik begon de snelle start inmiddels wel langzaam in mijn benen te voelen. Of niet zozeer in mijn benen, maar vooral in mijn ademhaling. De vermoeidheid begon toe te slaan en dat begon ik te merken. Gelukkig hadden de bospaden inmiddels plaats gemaakt voor een lang recht fietspad, dus in plaats van te concentreren op waar ik mijn voeten moest zetten, schakelde ik langzaam over op de modus ‘niet denken, maar lopen.’

Bij kilometer 15 gingen we nog even ‘lekker’ vals plat omhoog. Terwijl mijn vader nog fris en fruitig naast mij liep, zat versnellen er voor mij niet meer in. Het was nu nog slechts een kwestie van dit tempo vasthouden, doorzetten en niet te ver terugzakken.
Nog een paar kilometer, nog even volhouden, we zijn er bijna…
Nog 3 kilometer. Eindelijk kon het aftellen beginnen. Met vals plat omlaag kreeg ik even weer een zetje in de rug. ‘Kom op, nog even volhouden!’ riep mijn vader. En zo rende ik door. Nog 2, nog 1, en hier gingen we het bos weer in. Ik kon niet meer, maar moest. ‘Kom op, nog een klein stukje!’

En toen, toen was daar eindelijk de finish! En een scorebord dat een eindtijd aangaf van 1:47:24. Het was gelukt! We hebben het gedaan! Ik was kapot, maar – om met de woorden van Churandy Martina te spreken – ook ‘heel erg blij man’.

Of het uiteindelijk een goede loop is geweest, dat weet ik niet. Echt ‘lekker’ gelopen heb ik op het laatst niet en liever had ik mijn tempo wat meer gelijkmatig verdeeld. Maar goed, van je fouten leer je (als het goed is) en hoe snel of langzaam ik ook van start ben gegaan; aan de eindtijd doet dit uiteindelijk niets af. Helemaal op een parcours als dit.

En tja, een wedstrijd blijft een wedstrijd. Een ervaren loopster zei tegen mij: ‘Wie niet moe over de finish komt heeft niet het uiterste eruit gehaald’. Of, zoals een andere loper een keer schreef: ‘Als ik langzaam had willen lopen, had ik ook wel gewoon kunnen gaan trainen’.