Mijn Eerste Marathon

Het zijn een beetje rommelweken de laatste tijd.
Met in 3 maanden tijd een PR op de halve en de hele marathon lopen, een hardloopreis naar Zeeland volbrengen en als toetje nog een 50 mijler trailen zijn niet echt avonturen die passen in een steady hardloopleven. Tel daar nog eens de stap bij op om van parttime naar fulltime zzp’er te gaan en hoogseizoen te draaien in het culturele veld, en je kan spreken van een paar maanden die letterlijk in het teken stonden van hollen en stilstaan. Of, nou ja, hollen en doorhobbelen vooral.

Ik ben dol op avontuur en gekke nieuwe plannen. Het enige ‘vervelende’ aan al deze plannen is dat ze eigenlijk ook voldoende rust en regelmaat nodig hebben. Twee woorden nou niet echt passen in mijn leven dat vooral in het teken staat van gestructureerde impulsieve chaos. Gelukkig ben ik ergens nog wel een beetje verstandig, alleen betekende dit verstandig zijn wel dat ik al een paar maanden sport in een soort uitvergrote intervalmodus, waarbij de cyclus opbouwen, afbouwen, rusten, knallen, herstellen en door zich in hoge versnelling als een grote ketting aaneenrijgt.

Een gewoon weekje 10 kilometertjes lopen was er niet bij. Eerst moest er snelheid getraind, toen duurvermogen, toen hoogtemeters. En bij gebrek aan 9 tot 5 baan werden trainingen soms om 6:00 ’s ochtends afgelegd en dan weer om 15:30 ’s middags. Voor mijn gevoel liep ik veel en weinig tegelijk. En met alle focus op het lopen en werken, schoten de anders zo stabiele zwem- en bootcamptrainingen er een beetje bij in. Iets met ‘je kan niet alles’ en dat wel weten, maar het soms even vergeten.

Zelfkennis is een schone zaak.
Wat ik wel weet is dat die rommelweken dan misschien wel rommelig voelen maar allerminst tot een rommelig resultaat hebben geleid. Niet dat ik deze aanpak meteen aan iedereen zou aanraden, maar wel als note to self dat het loslaten van regelmaat soms nodig is en dat stilstaan ook echt essentieel is in tijden van hard doorhollen.

Eerst rust. Dan regelmaat.

Dus rommel ik de komende weken nog een beetje aan. Met even een kleine adempauze qua werk en avontuur laat ik mijn lijf langzaam zijn regelmaat weer een beetje vinden. Gun ik een knie en een kuit wat extra herstel. Pamper ik mijn spieren met het ondergeschoven kindje genaamd yoga. Probeer ik mijn zwemuurtjes weer wat regelmatiger op te pakken. Ga ik wellicht weer een keertje bootcampen.

Oh, en wandel ik half juli weer 4 x 50 km tijdens de Vierdaagse van Nijmegen.
Maar dat is geen rommeltje.
Dat is een feestje.