Mijn Eerste Marathon

Ik heb altijd gedacht dat ik op sportief vlak iemand ben met veel doorzettingsvermogen. Met een verhoogd portie zelfdiscipline ben ik niet de persoon die snel onder haar trainingen vandaan kruipt, maar iemand die ook op mindere momenten de motivatie op kan brengen om door te kunnen gaan. Afgelopen week ben ik echter door de mand gevallen. Want waarom blijkt jezelf dwingen om níet te lopen zoveel moeilijker dan wél de deur uit te lopen met je loopschoenen aan.

‘To run or not to run?’ That’s the question.
De aanleiding voor deze vraag is een gemene steek aan de binnenkant van mijn linkerscheen. Zo’n anderhalve week geleden kwam dit pijntje zo’n 10 centimeter onder mijn knie de kop op steken en is daar sindsdien lekker blijven zitten. ‘Niks aan de hand’, dacht ik nog, ‘Gaat vast vanzelf weer over’.

Hoe goed de negeerstand echter ook mag werken, stiekem wist ik natuurlijk wel dat dit pijntje niet voor niets was verschenen. Het was duidelijk een teken van ‘Ho stop! Tot hier en niet verder’. Maarja, maak dat iemand verslaafd aan de hardlopers-high maar wijs.

Blessures hebben er een handje van de kop op te steken op het moment dat het nét niet goed uitkomt (lees: nooit). Nét op dat punt dat het lekker gaat en nét op dat punt dat je denkt de hele wereld aan te kunnen. Mooi niet dus. Je geest mag nog zoveel denken, je lichaam piept met al die zelfdiscipline wel anders. Weg met die motivatie. Rusten moet je! Niet volgende week, niet morgen, maar NU!

Tja, en dat is dus zo lastig. Ik weet dat even níet lopen verstandig is, maar leuk en goed voor je humeur is anders. Nadat ik dus een tweetal dagen netjes de loopschoenen bij de voordeur had laten staan, kon ik gewoon niet anders dan toch stiekem een rondje maken. De pijn was al best een stuk gezakt en bovendien, wat zeurde ik eigenlijk; dit kon je toch nog niet echt een blessure noemen. Of wel?

En dat is het punt waar je als fanatieke loper de mist in gaat. Want een ‘echte’ blessure mag er dan nog niet echt zijn, de kans is groot dat die wel alsnog gaat komen als je met een bord voor je kop gewoon blijft doorrennen (‘Ach, 13,5 km in 1:09 moet kunnen. Het ging lekker. Vooral die laatste kilometers. Hoppa, zo onder de 5 minuten per kilometer’).

Dus daar zit ik dan. Braaf te wezen na een compensatierondje krachttraining op de sportschool. Aan de ijsblokjesmassage en tijgerbalsem voor het slapen gaan. Mezelf te pijnigen met de ultraverhalen van Scott Jurek (Waarom kan hij wel ongestoord zulke afstanden blijven lopen?!). Nog niet eerder heb ik zoveel discipline moeten opbrengen. Zwijgend loop ik de voordeur uit, mijn loopschoenen eenzaam achterlatend. In mijn hoofd herhaal ik mijn nieuwe trainingsmantra: ‘Ik-mag-niet-lopen. Ik herhaal: NIET LOPEN.’ Behalve op mijn hakken dan. Dat schijnt volgens een twitter-maatje juist weer wél goed te zijn (alleen al het beeld van dat maatje op zijn hakken bezorgde mij met een lachstuip instante pijnverlichting).

Voorkomen is beter dan genezen. Dat weten we allemaal. Helaas zit tussen denken en doen toch vaak nog een erg groot verschil. Dit maal ben ik echter van plan om al dat denken toch ook eens echt in de praktijk te brengen. Die blessure gaat er niet komen. En de enige die dat kan bewerkstelligen ben ik zelf. Met rust, reinheid en keiharde discipline.

@meisje_sanne Massage met in theedoek gewikkelde icepack biedt verlichting. Regelmatig een paar keer op hakken door huiskamer waggelen ook.

— Marco van Nek (@TriMetalMarco) 30 maart 2013