Mijn Eerste Marathon

Op de achterflap van het boek ‘Zandloper’ van Abdelkader Benali staat de volgende zin geschreven:

‘Je wordt geen betere schrijver door veel te lezen. Je wordt wel een betere hardloper door veel te lopen.’

Op het eerste gezicht waarheid als een koe. Als je als loper bepaalde bepaalde doelen wilt bereiken, zul je daar voor moeten werken. En werken betekent in dit geval: trainen. Twee keer per week, drie keer per, maar in sommige gevallen ook wel vier of vijf keer per week.

Alles gaat lekker, alles gaat goed. Grenzen worden verlegd en nieuwe doelen worden gesteld. Waarom niet eens gaan voor een halve of een hele marathon? Je zit immers in een positieve een flow en je lijkt de hele wereld aan te kunnen. Hoe meer je traint des te beter je wordt. Van een moeizame 5 kilometer loop je er nu met gemak 8. En daar waar die 10 kilometer binnen een uur eerst onhaalbaar leek, loop je die nu tijdens een wedstrijd zelfs in 50 minuten!

Een trainingsschema wordt opgesteld en de kilometers vliegen je om de oren. Iedere week een stapje verder, iedere week een stapje harder. De kilometers moeten worden opgevoerd en wie zijn doel wilt behalen zal veel moeten lopen.

Wat veel beginnende (en overigens ook ervaren) enthousiastelingen echter niet weten, is dat je naast veel lopen ook nog een ander ingrediënt nodig hebt om een goede loper te worden, namelijk: rust. Je kan namelijk wel weken harder, beter, verder, sneller willen, maar op een gegeven moment zul je merken dat je lichaam moeite begint te krijgen om al die inspanning te verwerken. Je benen voelen wat zwaarder aan, je training gaat wat moeizamer. Of – in het ergste geval – je raakt overtraind en loopt misschien wel een blessure op!

Nu ben ik eerder in al mijn enthousiasme al eens met volle vaart de valkuil ingelopen. Wie immers in een opbouwende flow zit, heeft het woordje ‘rust’ niet standaard in zijn/haar woordenboek opgenomen.
Gelukkig leer ik nog wel eens van mijn fouten en heb ik – mede op advies van verschillende lopers – tijdens het opstellen van mijn trainingsschema voor de marathon zogenaamde ‘rustweken’ ingelast. Globaal gezien houdt dit in dat ik steeds blokjes heb van 3 weken opbouw, waarna er een week van herstel volgt. In die herstelweek schroef ik mijn trainingen terug van 4 naar 3 (of, zo nodig, 2)  keer en wordt ook wat betreft het aantal kilometers wat gas terug genomen.

Op dit moment zit ik in zo’n ‘rustweek’. Nadat ik de afgelopen 3 weken mijn lange duurlopen langzaam had uitgebreid van 22 naar 24 en 25 kilometer, werd het tijd om weer even pas op de plaats te maken. En hoewel ik merkte dat mijn lichaam hier zeker geen bezwaar tegen zou hebben (de laatste 5 van mijn eerste 25 kilometer moesten er redelijk uitgeperst worden), blijft het in je hoofd toch altijd een vreemd idee om zo midden in een trainingsschema ineens een stuk minder te doen. Voor je gevoel moet je blijven opbouwen, de marathon komt immers toch steeds dichterbij. Rationeel gezien weet je echter dat je nog tijd genoeg hebt en dat je van die ene keer níet lopen heus geen slechtere loper wordt. Een goed advies dat ik hierover laatst kreeg is: ‘Je kan beter een keer te weinig trainen, dan een keer teveel’. Kijk, en dat is nou echt wat je noemt: waarheid als een koe!

Dus: Sorry, meneer Benali. Misschien word ik geen betere schrijver door veel te lezen. Maar wel door hier te schrijven dat ik met rust zeker een betere loper zal worden. 

Zo, en dan ga ik nu met de beentjes omhoog de nieuwe Runner’s World in de tuin lezen!